ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

σε λίγες ώρες αλλάζει ο χρόνος. Το video το βρήκα τυχαία στο youtube και το είδα ξανά και ξανά Τι πιο ωραίο υλικό για όνειρα παραμονες πρωτοχρονιάς http://www.youtube.com/watch?v=lZGEDjyh6f4

Αυπνίες..

Καιρό είχα να αναρτήσω κάτι. Ο Σεπτέμβρης μήνας προσαρμογής και προγραμματισμού δεν αφήνει τελικά ελεύθερο χρόνο. Όταν το πρόγραμμα στρώσει και μπεις στην καθημερινή ρουτίνα τότε ναι, ανάμεσα σε επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις ξεκλέβεις χρόνο. Μέχρι να γίνει όμως αυτό να αποδεχτείς το καλοκαίρι που φεύγει και να σετάρεις το χειμερινό πρόγραμμα ο προσωπικός χρόνος συμπιέζεται. Απόψε – περασμένες μια μετά τα μεσάνυχτα – έχω ανάγκη να μιλήσω. Τα κορίτσια –μκρά μεγάλα – έχουν ξαπλώσει από νωρίς και γω μετά από ένα εξαντλητικό δεκάωρο στη δουλειά και ένα ψυχοφθόρο τετράωρο στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση αισθάνομαι λίγο πιεσμένος. Χτες έλειψα με άδεια. Όχι για ξεκούραση ή για κάνα ταξιδάκι. Γενικό λογιστήριο για ένα θέμα μισθοδοσίας στη Κάνιγγος, τράπεζα στο ενδιάμεσο για το ρημάδι το εξοικονομώ κατ οίκον, αλλαγή λαδιών στην Ηλιούπολη για το αυτοκίνητο, service για τον εκτυπωτή στην Καλλιθέα και πολλά τηλέφωνα στο ενδιάμεσο. Γύρω στις 13.00 έκανα ένα διάλειμμα μίας ώρας και ήπια ένα καφέ στο Κολωνάκι. Δεν έβρισκες να παρκάρεις. Οι καφετέριες γεμάτες. Δεν δουλεύουν όλοι αυτοί? Καλοζωισμένοι αστοί που μεσημεριάτικα απολάμβαναν τον καφέ στην λιακάδα Δευτεριάτικα. Από χρόνια έχω παρατηρήσει ότι όσες μέρες λείψω από το γραφείο τόσες χρειάζομαι για να επανέλθω σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Πρόσφατα διάβασα για ένα ρολόι που μετράει τον χρόνο ανάποδα. Τον δικό σου χρόνο. Απαντάς σε μια σειρά ερωτήσεων αρχικά βάσει των οποίων σου βγάζει το προσδόκιμο ζωής σου. Εισάγεις την ημερομηνία γέννησής σου και αυτό αρχίζει να μετρά τον χρόνο που σου απομένει. Ακούγεται μακάβριο αλλά ο κατασκευαστής του ισχυρίζεται πως είναι αισιόδοξο γκάτζετ. Ότι σου επισημαίνει την μοναδικότητα άρα και τη σπουδαιότητα της στιγμής που περνά και δεν ξανάρχεται. Με τέτοιες σκέψεις άντε να με πάρει ο ύπνος. Και άντε το δεκάωρο στο γραφείο είναι απαραίτητο για να ζήσουμε. Το τετράωρο στον καναπέ όμως? Βρε μήπως το παραγγείλω?

Μονο έτσι η ζωή είναι ωραία..

Τον Χωμενίδη σαν συγγραφέα τον γνώρισα στο βιβλίο του "Το σοφό παιδί" που το διάβασα γύρω στα 30 μου απνευστί. Μετά διάβασα - ίσως και όλα - τα υπόλοιπα μυθιστορήματα που είχε βγάλει, αλλά δεν θυμάμαι όυτε τους τίτλους. Οποτε βλέπω γραφόμενά του τα διαβάζω γιατί γράφει ωραία και άμεσα. Το παρακάτω το βρήκα στο protagon με τίτλο "Μονο έτσι η ζωή είναι ωραία". Και γω πλούσιος αισθανόμουν τότε με το χρηματιστήριο, το μισθό του μηχανικού που έπαιρνα ούτε που τον λογάριαζα...Συνειδητοποίησα ότι είμασταν και γείτονες... Σεπτέμβριος 1999. Είμαι τριαντατριών -έχω τα χρόνια του Χριστού, που έλεγαν οι παλιοί- αντίθετα όμως από Εκείνον, εγώ δεν νοιάζομαι να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Ζω σάμπως να έχω κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο στα δεκάξι μου και να μην έχω επιστρέψει ποτέ. Δεν έχω καμιά απολύτως πρόθεση ούτε να σοβαρευτώ ούτε να νοικοκυρευτώ, πόσω δε μάλλον να πλουτίσω. Ουσιαστικά είμαι πλούσιος. Κατοικώ σε ένα ισόγειο εσωτερικό διαμέρισμα τριάντα τετραγωνικών στην πλατεία Κολιάτσου. Σε πολυκατοικία του 1960. Δύο δωμάτια, κουζινίτσα, μπάνιο (με ροζ, «κουφετί» πλακάκια, όπως συνηθιζόταν τότε), το γραφείο μου, το κρεβάτι μου, ένα μικρό μπαλκόνι στον φωταγωγό… Στον πυθμένα τού φωταγωγού, δυο μέτρα από κάτω μου, παίζουν μαύρα παιδάκια ενώ οι γονείς τους τηγανίζουν ρύζι ή γονατίζουν σε τρύπιο χαλί με το κούτελο προς τη Μέκκα. Η Κολιάτσου και τα πέριξ είναι μια μικρή Αφρική. Κομμωτήρια για ράστα, ιδιωτικά τηλεφωνικά κέντρα -χίλιες δραχμές η πεντάλεπτη σύνδεση με Νιγηρία-, κλαμπ με μαύρικη μουσική και αραπίνες που μπαλαμουτιάζονται με τους δικούς τους φόρα-παρτίδα μες στον δρόμο. «Έχουμε καταντήσει μετανάστες στην ίδια μας την πόλη!» γκρινιάζουν μέσα απ’ τις μασέλες τους οι παλιοί Κυψελιώτες. Εμένα μου αρέσει να είμαι μετανάστης, με ενθουσιάζει το πολυφυλετικό αυτό χύμα -δεκάδες γλώσσες στον αέρα και άλλες τόσες μυρωδιές εξωτικών φαγητών-, μου επιτρέπει, μεταξύ των άλλων, να πηγαίνω στο περίπτερο με τις πιζάμες, μέσα σε τόσες κελεμπίες ποιος θα με κοιτάξει στραβά; Ουσιαστικά είμαι πλούσιος. Τα μυθιστορήματά μου αγοράζονται από κάθε λογής αναγνώστες – ένα μεγάλο ποσοστό, το ξέρω, τα χρησιμοποιεί απλώς για να στηρίζει την πετσέτα του στην πλαζ, δεν με χαλάει ωστόσο αυτό, δεν με ενδιαφέρει να ποδηγετήσω τα πλήθη - απ’ όταν, έφηβος, ξεκίνησα να γράφω, καημός μου ήταν να συγκινήσω δέκα φίλους, πέντε που είχα ήδη και πέντε που θα συναντούσα στη συνέχεια της ζωής μου… Ένας μεγαλοεκδότης περιοδικών -ο οποίος τη μια μέρα νομίζει ότι είναι ο Χιου Χέφνερ του PlayBoy και την επόμενη ο Τεντ Τέρνερ του CNN- μου πληρώνει τριακόσιες χιλιάδες δραχμές για κάθε άρθρο ή διήγημα, βαυκαλίζεται ότι κι εγώ είμαι αντιστοίχως ο Νόρμαν Μέηλερ. Δεν κάνω πάντως πασαλείμματα, δουλεύω κατά μέσο όρο δέκα ώρες καθημερινά, τα ταλαιπωρώ τα γραπτά μου, το “delete” είναι το πιο πατημένο πλήκτρο στο κομπιούτερ μου - «τη σάρκα, το αίμα θα βάλω σε σχήμα βιβλίου μεγάλο», αυτός ο στίχος του Καρυωτάκη με στοιχειώνει, κι αν πρόκειται για σαρκασμό, εγώ τον παίρνω τοις μετρητοίς. Τα λεφτά μου δεν τα βάζω καν στην τράπεζα. Τα φυλάω σε ένα κουτί παπουτσιών - ποιος θα μπει στον κόπο να διαρρήξει μια γκαρσονιέρα στην Κολιάτσου; Όποτε βγαίνω έξω, χώνω στην τσέπη μου πεντέξι χαρτονομίσματα δίχως καλά-καλά να τα μετρήσω. Τα λεφτά μου τα τρώω και τα πίνω και τα ταξιδεύω - δεν οδηγώ καν αυτοκίνητο, μπαίνω σε ένα ταξί και λέω «βουρ, στη Χαλκίδα για ψάρι!», εν μέρει θέλω να εντυπωσιάσω το κορίτσι που έχω βγει ραντεβού, εν μέρει απολαμβάνω την αίσθηση πως ο κόσμος είναι ένας ολάνθιστος κήπος κι όλα τα φρούτα του στο χέρι μας… Tις Τετάρτες τα απογεύματα πηγαίνουμε με το Ντεσεβό της μαμάς στους πρόποδες του Υμηττού και κόβουμε λουλούδια για τα βάζα της. Η μαμά οδηγεί απαίσια, από τα γύρω αυτοκίνητα τη μουντζώνουν και τη βρίζουν, εκείνη παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει, δυναμώνει απλώς στο κασετόφωνο τη φωνή του Φοίβου Δεληβοριά: «Μόνο έτσι η ζωή είναι ωραία…». Σεπτέμβριος 2013. Είμαι σαραντεφτά -έχω τα χρόνια του Ιωσήφ όταν γεννήθηκε ο Χριστός- δεν έχω δει όμως ακόμα Άγγελο Κυρίου. Ή ίσως και να ’χω. Η μαμά μου κοιμάται εδώ και πέντε χρόνια σε ένα μαρμάρινο κρεβάτι στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης. Μα το όνομά της αντηχεί εκατό φορές τη μέρα μες στο σπίτι – «Νίκη, μάζεψε επιτέλους τα τουβλάκια σου! Θες, Νίκη, μια μπανάνα; Ο μπαμπάς φεύγει, Νίκη, θα του δώσεις ένα φιλί;». Όταν της πρωτομίλησα για τη γιαγιά Νίκη, που πήγε στον ουρανό προτού να γεννηθεί η ίδια, με κοίταξε απορημένη – «και τη βαφτίσατε Νίκη για μένα;» με ρώτησε. Δεν έχω εγκαταλείψει την Κυψέλη, κατοικώ απλώς στους αντίποδες της Κολιάτσου. Τα στενά πάνω από την Πατησίων με δυσκολία περπατιούνται πια. Πέρυσι σε έπιανε φόβος από τις αγριεμένες φάτσες, φέτος σε πιάνει θλίψη από την εγκατάλειψη, η φτώχεια σάρωσε τον πολυπολιτισμό, οι αραπίνες δεν μπαλαμουτιάζονται πλέον με τους δικούς τους, εκδίδονται σε κάτι κωλο-Έλληνες για δέκα ευρώ. Έχω πάψει να είμαι πλούσιος. Δουλεύω όσο και τη χαρισάμενη εποχή και βγάζω το ένα πέμπτο των χρημάτων και δεν τα βάζω σαν παλιόχαρτα στην τσέπη μου, τα μετράω και τα ξαναμετράω, πρέπει να πληρωθεί η ΔΕΗ, το σούπερ-μάρκετ, η εφορία… Θυμάμαι έπειτα τη Λωξάντρα και αναθαρρώ: «Τις έστιν πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος.». Σηκώνομαι κάθε πρωί στις εφτά για να κατεβάσω τη Νίκη στο σχολικό. Όταν ξυπνάς πολύ πρωί έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου -ισχύει- μόνο που όλη τη μέρα σούρνεσαι. Για να μην ντουμανιάζω το σπίτι, παίρνω το κομπιούτερ μου και πηγαίνω να γράψω στα καφενεία. Έχω μάθει να αποκόπτομαι τελείως από το περιβάλλον και να συγκεντρώνομαι φορώντας τα ακουστικά κι ακούγοντας κλασσική μουσική. Στα διαλείμματα, τα βγάζω και παρακολουθώ τις κουβέντες των θαμώνων. Συχνάζω σε συνοικιακά κατά προτίμηση στέκια, όπου πλειοψηφούν οι συνταξιούχοι. Πληροφορούμαι τα κουτσομπολιά της γειτονιάς, λαθρακούω λογομαχίες για το ποδόσφαιρο και για την πολιτική - πάνω απ’ το τάβλι ή από την πρέφα ανταλλάσσουν εξωφρενικές πληροφορίες - πως τα ροδάκινα, λόγου χάριν, εισάγονται από το Ισραήλ αφού πρώτα τα έχουν ψεκάσει ραβίνοι με σκοπό να ναρκώσουν τον Ελληνισμό. Πάω να ξεκαρδιστώ, συνειδητοποιώ αμέσως ύστερα πως με αυτά τα μυαλά -τα τηγανισμένα από την τηλεόραση, τα αλαλιασμένα από την κρίση- ψηφίζουν. Κρατιέμαι για να μη βάλω τα κλάματα. Τα παιδιά έχουν ανάγκη και απ’ τους δυο γονείς τους, βεβαιώνομαι για αυτό κάθε στιγμή. Όχι πως δεν μπορούν να μεγαλώσουν μια χαρά και με έναν -και με μισόν ακόμα- όταν ωστόσο χώνουν το ένα χέρι την παλάμη της μαμάς και το άλλο στην παλάμη του μπαμπά, η σιγουριά τους γίνεται αγαλλίαση. Η συμβίωση, από την άλλη, φθείρει αδυσώπητα τον έρωτα - η κοινή καθημερινότητα κινδυνεύει να καταντήσει μια ατέρμονη σειρά από για ασήμαντη αφορμή καβγάδες - «γιατί μου πήρες τον αναπτήρα;», «ποιος έκλεισε τον θερμοσίφωνα;» (λες και κυκλοφορεί κανένας τρίτος ενήλικας μες στο σπίτι). Η συμβίωση είναι λαμπαδηδρομία υπό βροχήν: Πασχίζεις να κρατήσεις τον πυρσό αναμμένο τσαλαβουτώντας μες στις λάσπες. Μονάχα η αίσθηση του χιούμορ και η έλξη των σωμάτων μπορεί να σε σώσει. Το μυστικό για να διαρκέσει μία σχέση είναι να ερωτεύεσαι τον ίδιον άνθρωπο ξανά και ξανά. Ποιος όμως στην Ελλάδα του 2013 έχει διάθεση να ερωτευτεί; Όταν δε, συμπιέζει ο κόσμος και τα βασικά του έξοδα για να βγάλει τον μήνα, τσακώνεται, τρώγεται μεταξύ του. Οι πιο φανατικοί δεν είναι παραδόξως οι πιο αδικημένοι από την κρίση κι από τα αλλεπάλληλα κύματα λιτότητας. Είναι εκείνοι που ανέκαθεν αναζητούσαν μια ευκαιρία για να βγουν μπροστά, να τους παραδοθεί το πόπολο, να τους χειροκροτήσει έστω. Έχουμε γεμίσει μικρούς Ροβεσπιέρους, εκ δεξιών και εξ αριστερών. Αρκετούς τους θυμάμαι πριν από το 2010: Συντάκτες σε περιοδικά λάιφ-στάιλ που το όνομά τους δεν μπήκε ποτέ στο εξώφυλλο, σφουγγοκωλάριοι κάθε ισχυρής κυρίας ή κυρίου, διανοούμενοι βαρέων βαρών που δεν ευδόκησαν να βρουν εκδότη για τα ακατάληπτα κείμενά τους... Για την προσωπική τους κακοδαιμονία ή οσφυοκαμψία μέμφονταν πάντοτε το «σύστημα» και τώρα μάχονται για το αιματηρό του γκρέμισμα. Είναι οπαδοί της «καλής» βίας. Πού θα βρίσκονται άραγε σε δέκα χρόνια από σήμερα; Εκεί προφανώς που θα τους έχει πάει ο άνεμος. Ο συρμός… Πρέπει να ερωτευτούμε ωστόσο ξανά στην Ελλάδα, την Ελλάδα, του 2013. Επείγει. Όχι για να ξεφύγουμε από τα βάσανά μας. Μα για να βρούμε μια βάση -μια πλατφόρμα εκτόξευσης- για τα όνειρά μας. Καμία επανάσταση δεν έγινε ποτέ από ανθρώπους που τα έβλεπαν όλα μαύρα. Η επανάσταση -όπως και έρωτας- είναι ένα φυτίλι που πυροδοτεί το πυροτέχνημα της ευτυχίας, το οποίο κρύβεις μέσα σου. Παραδίδω τη Νίκη στο σχολικό και διασχίζω το Πεδίον του Άρεως. Η πάχνη δεν έχει ακόμα στεγνώσει απ’ τα φύλλα, οι οδοκαθαριστές δεν έχουν μαζέψει τα πεταμένα προφυλακτικά από τις νυχτερινές αρπαχτές. Κατεβαίνω την οδό Ηρώων, με τις προτομές των αγωνιστών του 1821 ένθεν και ένθεν – παρ’ όλα τα εμφύλια μίση που τους χώριζαν, μαρμάρωσαν τελικά στους αιώνες ο ένας πλάι στον άλλον. Πάντοτε με εντυπωσίαζε πόσο ονειροπόλο βλέμμα είχε ο Αθανάσιος Διάκος, πόσο λεβεντομούνα ήταν η Μαντώ Μαυρογένους… Στα πόδια του Κολοκοτρώνη ελλοχεύει ένας γάταρος -ένας τίγρης τσέπης- με παχιά γούνα και με ορθωμένα μουστάκια. Το ένα του αφτί είναι μισοφαγωμένο, απώλεια προφανώς σε συμπλοκή για τα μάτια κάποιας ωραίας. «Τι έγινε, μεγάλε;» τον ρωτάω. «Την κέρδισες τουλάχιστον την ψιψίνα;». Κάνει τη ράχη τόξο και γουργουρίζει απειλητικά. «Όχι σε μένα τέτοια!» τσαμπουκαλεύομαι με τη σειρά μου. Βγάζω απ’ την τσέπη το πακέτο, του το τείνω. «Τσιγαράκι; Να κεράσω τσιγαράκι;» Ο γάτος τότε νιαουρίζει. Το νιαούρισμά του φτάνει στα αυτιά μου σαν γέλιο γάργαρο είτε σαν στίχος του Τσιτσάνη: «Σε παλάτια, σε τσαντίρια, θα τα πιούμε τα ποτήρια!». Μόνο έτσι η ζωή είναι ωραία. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

δύσκολη αλλά έντιμη θέση

Το παρακάτω άρθρο είναι του Βαρουφάκη. Ειχα την τύχη να τον έχω καθηγητή στο 1ο μου μεταπτυχιακό. Δεν συμφωνώ πάντοτε σε όσα γράφει διαβάζω όμως τα γραφόμενά του. Στον καταιγισμό των σχολίων των τελευταίων ημερών λοιπόν ξεχωρίζω το παρακάτω άρθρο του Δύο είναι οι σύμμαχοι των Ναζί: Πρώτον, η απελπισία των πολλών που δημιουργεί η αυτοτροφοδοτούμενη κρίση, καθώς και η εμφανής ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού να την αντιμετωπίσει. Και, δεύτερον, οι σπασμωδικές αντιδράσεις μας απέναντι στους Ναζί την ώρα που ξεχειλίζουμε από θυμό. Δύο είναι οι χείριστοι σύμβουλοί μας για θέματα πολιτειακά: Το πένθος και η οργή. Το θέαμα των βουλευτών της Χρυσής Αυγής να προκαλούν έπειτα από δολοφονικές επιθέσεις μας ωθεί στο αίτημα να τεθεί εκτός νομιμότητας το κόμμα των ερπετών. Θα ήταν μεγάλο σφάλμα. Βασική διαφορά μας με τους Ναζί είναι η ανοχή στον Άλλο, στον Διαφορετικό, στον Διαφωνούντα. Βασική διαφορά μας μαζί τους είναι ότι απορρίπτουμε την ιδέα πως έχουμε το δικαίωμα της καταστολής (της κρατικής ή ιδιωτικής βίας) εναντίον γονιδίων, ιδεών, σεξουαλικότητας που διαφέρουν από τα δικά μας γονίδια, τις δικές μας ιδέες, τη δική μας σεξουαλικότητα. Βασικό στοιχείο που μας ενώνει, κόντρα στους Ναζί και ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες μεταξύ μας διαφωνίες μας, είναι η πεποίθηση πως τους αξίζει μηδενική ανοχή. Όχι όμως ότι πρέπει να διώκονται ποινικά οι ιδέες τους! Κι εδώ έγκειται το δύσκολο εγχείρημα: Πώς να συνδυαστεί η μηδενική ανοχή στους Ναζί με τη μη ποινικοποίηση των ιδεών και χωρίς να απαγορευτεί η συμμετοχή του απεχθούς κόμματός τους στην εκλογική διαδικασία. Το εγχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως είναι αναγκαίο να το προσπαθήσουμε. Αν δεν κάνουμε τίποτα, και απλά συνεχίσουμε ως κοινωνία να ανεχόμαστε τα δηλητηριώδη, ρατσιστικά χρυσαυγίτικα συσσίτια στις γειτονιές, τις απειλές τους στις καφετέριες και στους δρόμους, τις επιθέσεις τους κ.λπ., θα βρεθούμε υπόλογοι στην Ιστορία. Αν, από την άλλη, ταμπουρωθούμε πίσω από τη νομική απαγόρευση και ποινικοποίηση της Χρυσής Αυγής, θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο δώρο στους Ναζί – αποδεχόμενοι την ιδέα ότι η πλειοψηφία δικαιούται να εφαρμόζει μέτρα καταστολής εναντίον ιδεών που δεν της αρέσουν. Η ποινικοποίηση των ναζιστικών ιδεών και κομμάτων είναι, εν τέλει, όχι μόνο αναποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησής τους, και ιδεολογική ήττα των δημοκρατών, αλλά και η «εύκολη λύση». Κι όπως συμβαίνει παντού και πάντα, οι «εύκολες λύσεις» μόνο λύσεις δεν είναι. Ποια εναλλακτική έχουμε; Έχουμε την εναλλακτική, ως κοινωνία, ως γειτονιές, ως πολίτες, να εφαρμόσουμε τη Μη Ανοχή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελληνικού χώρου. Ονειρεύομαι μια Ελλάδα όπου, κάθε φορά που Χρυσαυγίτες τολμούν να μοιράσουν τα φυλλάδιά τους σε κάποια λαϊκή αγορά, στα διόδια, στα προαύλια των σχολείων, τουλάχιστον χίλιοι πολίτες (Δεξιοί, Αριστεροί, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, ανεξάρτητοι κ.λπ.) να μαζεύονται και να τους γιουχάρουν, να τους αντιπαρατίθενται χωρίς φόβο αλλά και χωρίς πάθος, με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα να αποδυναμωθεί η δική τους έφεση προς τη βία. Όσο για τη Βουλή, ονειρεύομαι μια κοινή στάση Μη Ανοχής προς τους Ναζί όλων των υπόλοιπων βουλευτών, χωρίς καμία διάθεση από κανέναν τους να χρησιμοποιήσει την αντιπαράθεση με τη Χρυσή Αυγή για να κερδίσει πόντους στο μεταξύ τους ανταγωνιστικό παίγνιο. Βέβαια, μια τέτοια στάση Μη Ανοχής απέναντι στους Ναζί απαιτεί δουλειά, μας θέτει σε κίνδυνο (όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με άτομα που λατρεύουν τη βία), ζητά από εμάς ξεβόλεμα. Είναι κατανοητό γιατί πολλοί προτιμούν την «κρατικοποίηση» της λύσης, μέσα από τη νομική ποινικοποίηση της Χρυσής Αυγής. Όμως, σε αυτό το πεδίο μάχης εναντίον της αναβίωσης του χειρότερου εφιάλτη της ανθρωπότητας, η λύση πρέπει να δοθεί από την ιδιωτική και την αυθόρμητα συλλογική πρωτοβουλία πολιτών που αποφασίζουν να ορθώσουν Τείχος Μη Ανοχής απέναντι στους Ναζί, χωρίς να καταφεύγουν στην εύκολη λύση τού να ζητήσουν από το κράτος να βγάλει κι αυτό το φίδι από την τρύπα.

κλιματισμός και λογική

Εδώ και 2 μήνες με ταλαιπωρεί ένα κρυολόγημα. Έχω μια ευπάθεια που οφείλεται σε παλαιότερο κρύωμα που προφανώς αντιμετωπίσθηκε επιπόλαια και έκτοτε όποτε περνάω μια ίωση ή κρυώνω τραβιέμαι για καιρό με βήχα. Όταν είσαι υγιής αισθάνεσαι δυνατός και δεν προσέχεις, αλίμονο όμως οι αντοχές μειώνονται περνώντας τα χρόνια. Αυτή τη φορά την πάτησα στα γραφεία της ΕΛΑΝΕΤ. Αρχές Ιουλίου εργαζόμενος για λίγες μέρες στο πλαίσιο των αξιολογήσεων προτάσεων ΜΜΕ. Ο καιρός έξω πολύ ζεστός. Η θερμοκρασία 35 C και βάλε. Όταν όμως έμπαινες στα γραφεία τους η θερμοκρασία με χρήση δυνατού κεντρικού κλιματισμού ήταν στους 20 C και λιγότερο. Τι και αν διαμαρτυρήθηκα, τι και αν άλλοι συνάδελφοι άρχισαν να βήχουν και να φορούν ζακετάκια και εσάρπες οι κυρίες, το πρόβλημα που θα μπορούσε να λυθεί με την περιστροφή ενός κουμπιού σε δευτερόλεπτα λύθηκε ή μάλλον βελτιώθηκε η κατάσταση τη δεύτερη μέρα. Και τις επόμενες τρεις μέρες χρειάσθηκε επανειλημμένα να διαμαρτυρηθώ για να λειτουργεί ο κλιματισμός σε μια λογική διαφορά με την εξωτερική θερμοκρασία, δηλαδή γύρω στους 25 C όπως προβλέπει η θεωρία αλλά και η απλή λογική που λέει δεν μπορείς να μπαίνεις από τους 37 C σε χώρο με 19 C. Στη ματιά κάποιας δεσποινίδας υπαλλήλου είδα και δυσφορία στη σχετική μου έκκληση. Για μένα η σωστή χρήση του κλιματισμού αλλά και της θέρμανσης είναι δείγμα πολιτισμού, σεβασμού στο συνάνθρωπο αλλά και στη φύση με τη σωστή χρήση της ενέργειας. Θυμάμαι παλιά δούλευα στο γραφείο μια εταιρείας με άλλους 5 συναδέλφους. Από αυτούς ο ένας – κλασσική περίπτωση νεοέλληνα λαμόγιου και βλάκα - ερχόταν σταθερά νωρίτερα από όλους το πρωί γύρω στη μισή ώρα για να φύγει και νωρίτερα. Άνοιγε τον κλιματισμό κατεβάζοντας τον θερμοστάτη του κλιματισμού στους 16 C, νομίζοντας πως έτσι θα δροσιστεί νωρίτερα, κάπνιζε 4-5 τσιγάρα, έπαιζε πασιέτζα στον υπολογιστή και μας περίμενε. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια ήταν Τεχνολόγος Μηχανολόγος. Όταν ερχόμασταν οι υπόλοιποι λοιπόν στο γραφείο πέφταμε από τη ζέστη, τη λάβα και το καυσαέριο του καλοκαιρινού πρωινού της Αθήνας στο παγωμένο και ντουμανιασμένο γραφείο. Του μίλησα μια, δύο, τρεις φορές, του εξήγησα, τσάμπα κόπος. Το πρόβλημα λύθηκε όταν το απόγευμα φεύγοντας έβαζα το τηλεχειριστήριο στο συρτάρι του γραφείου, το κλείδωνα και τον απείλησα πως αν ξανά ακουμπήσει το τηλεχειριστήριο θα τον βάλω να το φάει. Για χρόνια ο κλιματισμός στα τρένα του ΟΣΕ δούλευε στο φουλ. Γνωρίζω κόσμο που ενώ ήθελε να ταξιδέψει με τρένο το απέφευγε για το λόγο αυτό. Έχω πάρει απίστευτες απαντήσεις από υπαλλήλους του ΟΣΕ στο τρένο ως ταξιδιώτης και γω. Ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί ρυθμίζεται αυτόματα, ότι δεν ξέρουν πώς να το ρυθμίσουν, ότι είναι χαλασμένος, ότι ρυθμίζεται από την Αθήνα κ.α. Αυτή η απλή λογική πόσες φορές βιάζεται δίπλα μας καθημερινά. Αλλά αυτό θα είναι αντικείμενο μιας άλλης βραδιάς.

μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη

είναι του Βαλτινού, από τους ηθοποιούς που ξεχωρίζω. Την αντιγράφω από το protagon.gr «Ο στόχος του καλλιτέχνη είναι να ταράζει τον κόσμο. Μέσα από το Θέατρο, θα ήθελα να ξυπνήσω τις συνειδήσεις, να κάνω τα μυαλά να σκεφτούν λίγο διαφορετικά και να πεισμώσω τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Σου δίνει αυτή τη δυνατότητα η τέχνη αυτή, στην οποία μπαίνει κανείς για διάφορους λόγους, είτε είναι επιφανειακοί, είτε βαθύτεροι. Μπορεί να λένε οι γύρω σου ότι είσαι εκφραστικός, όμορφός ή ότι το ‘χεις. Πιστεύω πως κάποιος μπαίνει στην τέχνη του Θεάτρου για ιδιοτελείς σκοπούς.. Το θέατρο σου δίνει την δυνατότητα να διορθώσεις τα πράγματα μέσα σου. Ουσιαστικά ψάχνεις πράγματα για να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να βρεις τις σκοτεινές σπηλιές σου και να τους δώσεις φως, να μορφωθείς και να διαμορφωθείς. Όσο προχωράς στο θέατρο, τόσο συνειδητοποιείς πως το βάθος είναι μεγαλύτερο. Λένε πως το έτος μηδέν για έναν ηθοποιό είναι τα 20 πρώτα χρόνια. Άρα καταλαβαίνει κανείς πως τα είκοσι πρώτα χρόνια δουλεύει για να βρει τα εκφραστικά του μέσα και να καταλάβει, πώς η λέξη γίνεται εικόνα, με ποια λέξη πρέπει να εκφράσει την εικόνα, τι να κάνει κανείς το σώμα του όταν συμβαίνουν πράγματα ψυχής και άυλα πάνω στην σκηνή. Είναι μια μαγική τέχνη. Ωστόσο, στα 33 χρόνια μου στο Θέατρο δεν έχω δει πολλές αλλαγές και μεταμορφώσεις στο χαρακτήρα μου. Ξεκίνησα την ζωή μου ως ενήλικας. Θέλω να πω πως ήμουν ώριμος και στην παιδική μου ηλικία λόγω συνθηκών. Οι γονείς ήταν χωρισμένοι, μεγάλωνα με την μαμά, μού έλειπε το ανδρικό πρότυπο. Προσπάθησα, λοιπόν, να το βρω στα διαβάσματά μου, στους γύρω μου, στο σινεμά. Είχα από μόνος μου μια μιμητική τάση. Κάποιοι ήρωες που μου άρεσαν τους μιμούμην. Συνειδητοποίησα εκ των υστέρων, όταν ήρθα σε επαφή και με τα βιβλία της ψυχολογίας, ότι ήταν μια αναζήτηση του εγώ, έπρεπε να βρω κάποιο πρότυπο, να είμαι κάποιος. Συνήθως, τα παιδιά, όταν λείπει ο πατέρας, γίνονται οι ίδιοι πατεράδες του εαυτού τους, είτε τον αναζητούν παντού. Έτσι μπήκα στην ζωή ώριμος. Αυτό με έκανε και καλύτερο πατέρα. Έχοντας περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, δεν ήθελα να δημιουργήσω παρόμοια τραύματα στα παιδιά μου. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι καλό, γιατί γίνεται υπερπροστατευτικός και τους αφαιρεί τις δυσκολίες από την ζωή δίνοντάς τους την εντύπωση πως η ζωή είναι μόνο εύκολη. Το είχα υπ’όψιν, όμως, και φρόντιζα να τους υπενθυμίζω πως τα πράγματα δεν ήταν και δεν θα είναι πάντα εύκολα. Αν έβαζα έναν τίτλο στο έργο της ζωής μου, θα χρησιμοποιούσα την φράση της συγχωρεμένης της μητέρας μου, την οποία έχασα πρόσφατα. «Δεν βαριέσαι παιδί μου, ζωή είναι θα περάσει». Δεν την υιοθετώ βέβαια, αλλά την υιοθετώ ως χιούμορ. Μου άρεσε που η ζωή μου ήταν δύσκολη και ήταν στο χέρι μου οι επιλογές. Ήταν τεράστια η ευθύνη μου μέσα σ’ένα πέλαγος άγνοιας, μου άρεσε που, αυτό που θα επέλεγα, θα με έσωζε ή θα με κατέστρεφε. Αυτό με έκανε πιο ώριμο και πιο προσεκτικό και ίσως με βοήθησε να πετύχω στην Τέχνη που διάλεξα. Και δεν εννοώ καριερίστικα, αλλά με την έννοια του ότι επέλεξα να κάνω θέατρο, που το λατρεύω και το προστατεύω, διότι έχω καλή σχέση μαζί του. Για να προστατεύσεις κάτι πρέπει να δυναμώσεις εσύ. Έτσι ήταν στα χέρια μου και η ζωή μου και το θέατρο, για να το οδηγήσω σε καλά μονοπάτια. Η πορεία ήταν εξίσου επικίνδυνη και αβέβαιη. Πλάτες δεν είχα ποτέ, ούτε καν τις δικές μου. Η μόνη δύναμη ήταν της μητέρας μου που με στήριζε από το σπίτι. Δεν είχα καμία γνωριμία, παρά αφού τελείωσα το Εθνικό Θέατρο. Έπαιρνα κάθε χρόνο μια διάκριση και χαιρόμουν, όχι γιατί ξεχώρισα, αλλά γιατί μου έλεγε ότι αυτό που διάλεξα ήταν το σωστό. Ποτέ δεν είχα έπαρση. Με χαρακτηρίζει η ταπεινότητα, ακριβώς διότι βλέπω το μέγεθος των πραγμάτων και μπορώ να εκτιμήσω πόσο μικρός είμαι απέναντι στα πράγματα, πόσο μικρός είμαι απέναντι στην τέχνη, πόσο λίγα πράγματα έχω κατακτήσει, πόσο σπουδαίες είναι οι ζωές των άλλων. Είναι τόσο σημαντικό να εκτιμάς τον άλλο, να μην έχεις την έπαρση του εγώ, να μην θεωρείς πως είσαι το κέντρο του κόσμου. Είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να χάσω τα πάντα. Αυτό λοιπόν το πανηγύρι της ζωής πρέπει κάποιος να το εκτιμήσει και να το χαρεί, όσο πάει. Αν καταφέρεις και αφήσεις μια αύρα πίσω σου επηρεάζοντας κάποιες ψυχές ή σκαλίζοντας τις καρδιές κάποιων ανθρώπων, θα έχεις ένα μικρό μέρος της αθανασίας, θα σε θυμούνται για κάποια χρόνια και θα επηρεάσεις το σύνολο της ζωής στο μέλλον. Θα ήμουν δυστυχής, αν δεν ήμουν ηθοποιός και κάνοντας μια δουλειά για επιβίωση. Θα μπορούσα, ίσως, να είμαι πιλότος. Με έχει τόσο πολύ κουρδίσει ο Μακεδόνας που είναι πιλότος και με παρασύρει. Όταν μου έγινε η πρόταση για την μουσικοθεατρική παράσταση «Ποιος τη ζωή μου» που αφορά στην ζωή του Μίκη Θεοδωράκη, λειτούργησα παρορμητικά και σκέφτηκα πως θα ασχοληθώ με σπουδαία μουσική. Εκ των υστέρων απεδείχθη πως ο κόσμος την είχε μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς διότι τον φέρνει κοντά στα πράγματα που έχει εγκαταλείψει , τις αξίες, τις ιδέες, την περηφάνια του, η αξιοπρέπεια του, την μεγάλη ποίηση και την σημαντική και σπουδαία μουσική. Όχι την αγοραία για να χορέψει πάνω στα τραπέζια μέχρι τα ξημερώματα. Το έκανα κι εγώ αυτό το ξεφάντωμα μια –δυο φορές, για να το γνωρίσω, αλλά δεν έχω ζήσει έτσι, δεν μου αρέσει αυτή η αποχαύνωση, αυτό το τίποτα. Το γνώρισα και έφυγα. Αυτό το κάθε βράδυ με τα χιλιάδες καλαθάκια από τα λουλούδια που πληρώνονται με μαύρα λεφτά, την αγοραία μουσική, με τις γκόμενες πάνω στα τραπέζια και μετά να ψάχνουμε για κάποιο after. Νομίζω πως μέρος των πραγμάτων που μας οδήγησε στην καταστροφή αυτού του είδους είναι η νοοτροπία μας. Και αυτά σας τα λέει ένας άνθρωπος που λατρεύει την λαϊκή μουσική και την διασκέδαση με φίλους στα μαγαζιά. Μιλάμε, όμως, για άλλο είδος. Μετά ήρθε ο εκφυλισμός, η ολίσθηση και τα ξένα πακέτα. Νομίζαμε πως οι ευρωπαίοι είναι χαζοί και θα μας έδιναν συνέχεια λεφτά. Εμείς δηλώναμε ψεύτικα χωράφια και πρόβατα για να αγοράζουμε BMW κοροϊδεύοντάς τους. Ήταν ένα σχέδιο να αποχαυνώσουμε ένα λαό που ήταν αρκετά έτοιμος για αυτό. Τώρα, λοιπόν, που ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό και το τίμημα ξεπουλώντας νησιά, σπίτια, πετρέλαια και φυσικό αέριο, μείναμε άφωνοι. Η παράσταση υπενθυμίζει στον θεατή πως πρέπει να αγωνίζεται για να σώσει τον εαυτό του, την ψυχή του, την πατρίδα του. Αυτά τα τρία πάνε μαζί. Δεν φοβάμαι να μιλήσω γιατί όλα πια παρεξηγούνται. Δεν με αγγίζει αυτό. Η καραμέλα του να φοβάσαι να πεις κάτι, για να μην σε βρίσει ο κάθε τουϊτεράκιας και μπλογκάκιας, πρέπει να σταματήσει. Η ανοχή είναι κακός σύμβουλος και είναι μέρος του σχεδίου. Πρέπει να κρίνουμε και να σχολιάζουμε με ωφέλιμο τρόπο. Η απάθεια και η αποχή μάς έφερε εδώ. Ο πολίτης πρέπει να κάνει πράξεις. Η πράξη στον πολίτη είναι η ψήφος του, που την έδινε αλόγιστα, πράξη είναι η καθημερινότητά του, το τι θα κάνει με τα σκουπίδια του και το περιβάλλον του, η αλληλεγγύη, η φροντίδα για το σύνολο. Αυτά εν τέλει είναι η πατρίδα. Είναι η γλώσσα, η αισθητική, το ήθος, η μόρφωση, η καλλιέργεια. Δεν είναι το χώμα που ορίζεται από κάποια σύνορα. Πατρίδα είναι όλα αυτά που εγκαταλείψαμε. Γι’ αυτό μας κλέβουν τώρα τα χώματά που πατάμε. Δυστυχώς, δεν έχουμε τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, διότι το σύστημα απεδείχθη πιο έξυπνο από εμάς κάνοντας τον εχθρό μας αόρατο. Υπάρχει μια αόρατη εξουσία που κατευθύνει τους λαούς. Αν αυτή τη στιγμή ρίξεις την κυβέρνηση, μια άλλη θα υπάρξει με τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό το έχει αισθανθεί ο κόσμος και γνωρίζει πως αν αγωνισθεί δεν θα το αλλάξει. Πιστεύω πως πρέπει να υπάρξουν πιο δυναμικές αντιδράσεις, πιο συμβολικές και με μεγαλύτερη διάρκεια. Η απεργία δεν είναι πια όπλο του λαού. Είναι επικίνδυνο να κάνω προπαγάνδα αγωνιστικών ενεργειών αυτή τη στιγμή, αλλά πιστεύω πως τα συνδικάτα πρέπει να κάνουν ένα πλάνο, σταματώντας να συνεργάζονται με τα κόμματα που τους υποδεικνύουν να κάνουν κάτι. για να πέσει η κυβέρνηση και να αναλάβουν οι δικοί τους την εξουσία. Αυτή η νοοτροπία δεν έχει σταματήσει, υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν να ξανακάτσουν στις καρέκλες. Οι απεργιούλες της μιας μέρας για να μαζέψουν κουπόνια για το κόμμα, πρέπει να σταματήσουν. Πρέπει να κατεβάσουμε ρολά και να τους πούμε πως δεν αντέχουμε άλλο να πληρώνουμε εμείς. Ο ένας σήμερα τρώει τον άλλο. Υπάρχουν άνθρωποι που έφαγαν το καρότο της ευημερίας και του εύκολου πλουτισμού. Ο έλληνας είναι περίεργη φυλή. Είναι λίγο κακομαθημένος, πιστεύει πως πάντα φταίνε οι άλλοι, είναι λίγο γκρινιάρης, πιστεύει πως μπορεί να αναθέσει τη δουλειά του στους άλλους. Υπάρχουν άνθρωποι που πάνε τα πράγματα μπροστά, μοχθούν. Επιπλέον, δεν όλοι οι πολιτικοί κακοί, λωποδύτες και αλήτες. Αυτή η κρίση είναι η ευκαιρία να εκπαιδευτούμε και να πάψουμε να λύνουμε τα πράγματα στο καφενείο. Όταν λένε «έλα μωρέ, Ελλάδα είναι» και είναι σαν να μιλούν για οίκο ανοχής, ουσιαστικά απαξιώνουν την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι δεδομένο πως αυτός ο λαός αντιδρά με χαλαρότητα, με παρανομία, με ατιμωρησία. Αυτό με εξόργιζε πάντα. Είναι ένας από τους λόγους που έγινα οργανωτικός και απέκτησα πειθαρχεία, που διάλεξα μια δουλειά και προσπάθησα να την κάνω όσο πιο τέλεια γίνεται από αντίδραση. Δεν μπορούσα να μιμηθώ το κακό και το άσχημο, γιατί με πονούσε και με ενοχλούσε. Δεν ήμουν ποτέ εκδικητικός τύπος. Άλλωστε αυτό δεν πάει τα πράγματα μπροστά. Θαυμάζω την αισθητική, την ομορφιά της ψυχής, την καλοσύνη που θεωρώ αρετή και αναπαράξιμη, ένα χάδι, την ομορφιά που έχει το βάθος του βλέμματος, την πειθαρχεία, την εντιμότητα, το φιλότιμο την αλληλεγγύη, την αγάπη. Θαυμάζω ό,τι έχει ανάγκη η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Ό,τι μετατρέπει το άυλο σε ενέργεια και σπρώχνει την ατμομηχανή της ζωής. Δεν γράφω, αλλά είμαι καλός διορθωτής. Αγαπώ την ποίηση που με έφερε στο θέατρο, με την ποίηση παλεύω ακόμα. Γι αυτό και συμμετέχω σε συναυλίες και απαγγέλω ποιήματα. Αγαπημένο μου ποίημα…δεν θα ξεφύγω από τον Καβάφη, την «Σατραπεία», το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», ούτε από τον Ελύτη . Ξεχωρίζω τελευταία και τον Ρίτσο, δεν μου αρέσει και τόσο ο Σεφέρης, η Δημουλά μου αρέσει σε πολλά σημεία, ο Αναγνωστάκης, ο Λειβαδίτης επίσης. Αγαπώ το μιούζικαλ, γιατί συνδυάζει ποίηση, μουσική, τραγούδι, πρόζα. Θα ήθελα να ξανακάνω τον «Βιολιστή της Στέγης», προτού γεράσω περισσότερο και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια. Είναι το πιο προσφιλές μιούζικαλ στην Ελλάδα . Οι Έλληνες δεν τα πάνε καλά με το μουσικό θέατρο, αλλά τον «Βιολιστή» τον αγαπούν. Στο «Ιλίσια» διάλεξα για φέτος το «Δείπνο με φίλους» (που είχα ξανακάνει πριν από δεκατρία χρόνια), επειδή έχει σχέση με την καθημερινότητα. Σε μια εποχή κρίσης τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων με απασχολούν περισσότερο, γιατί έχουν οξυνθεί δεδομένου του λογάριθμου της κρίσης. Πού πάνε οι φίλοι όταν το ζευγάρι χωρίζει, πότε πρέπει να χωρίζει, αξίζει να μείνει μαζί το ζευγάρι, όταν έχει προβλήματα, τι γίνεται με τα παιδιά. Νοιώθω πως δεν έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου με αυτό το έργο, γι αυτό και επιστρέφω με νέα διανομή στους Παύλο Χαϊκάλη, Μπέσσυ Μάλφα, Ρένια Λουϊζίδου και εμένα. Μεταξύ 10 με 20 Οκτωβρίου θα γίνει η πρεμιέρα. Το έργο το έχω ήδη στο μυαλό μου, αλλά είμαι ανοιχτός στο να αλλάξω οτιδήποτε, αν μου προτείνει κάτι κάποιος ηθοποιός. Όπως γίνεται σε όλα τα καλά θεατρικά έργα, στο τέλος δικαιώνονται όλοι οι ήρωες. Πρέπει να δώσουμε τα δίκια στους ήρωες μας, αλλά ταυτόχρονα να πολεμήσουμε την ρίζα του κακού. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, αλλά διαμορφώνεται. Αυτό κάνει το θέατρο, προσπαθεί να πολεμήσει το κακό. Αλλοίμονο να μην διαμορφωνόμασταν από τις συνθήκες της ζωής μας. Έχουμε ως άλλοθι το περιβάλλον, τους άλλους ανθρώπους, την τηλεόραση. Ε, ας το πολεμήσουμε αυτό. Ας ανοίξουμε ένα βιβλίο και ας κλείσουμε την τηλεόραση αν δεν μας ικανοποιεί. Τώρα διαβάζω κάποια βιβλία που αφορούν στο θέατρο. Διαβάζω παράλληλα αρκετά βιβλία, κυρίως όταν ετοιμάζω νέα δουλειά. Δεν με βρίσκω περισσότερο στην σκηνοθεσία από την υποκριτική, είναι μέσα μου πενήντα-πενήντα. Σκηνοθέτης έγινα για να γίνω καλύτερος ηθοποιός. Ως σκηνοθέτης οφείλεις να παίξεις όλους τους ρόλους, άρα να τους αγαπήσεις και να τους αισθανθείς. Τους ανθρώπους τους βρίσκουμε και στα αλώνια και στα σαλόνια και στα λιμάνια. Αν ο καλλιτέχνης δεν είναι γειωμένος, αν δεν έχει επαφή με το χώμα, με την λάσπη, με τον άστεγο, με τον πολύ πλούσιο για να δει πώς βλέπει από ψηλά ο θεός τον κόσμο- έτσι νοιώθει ο πλούσιος- αν δεν έχει επαφή με τα δύο άκρα, δεν μπορεί να καταλάβει την ζωή, θα κάνει λάθος ερμηνείες. Όλη μου η προσπάθεια είναι να μείνω γειωμένος. Μ’άρέσει να μην ξεφύγω ποτέ, ούτε λόγω δουλειάς, ούτε λόγω της προβολής που μου έδωσε. Ποτέ δεν ψωνίστηκα με αυτό το πράγμα. Μου αρέσει να με γνωρίσει και να με αγαπά ο κόσμος, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν θα νοιώσω ανώτερος από τους άλλους. Το θέατρο και η ζωή είναι το ίδιο πράγμα. Δεν σταματά ποτέ ο άνθρωπος να σκέπτεται , να μιλά, αν αποφασίσει να ακολουθήσει αυτήν την Τέχνη. Σαν ένα μεγάλο έρωτα που θέλουμε να είμαστε διαρκώς δίπλα του».

Ακρως ενδιαφέρον και προφητικό άρθρο

Σήμερα διάβασα μια άσχημη είδηση για τον Αλέκο Παπαδόπουλο Μπαίνοντας στο blog του ξαναδιάβασα ένα ενδιαφέρον για κάθε λογικό άνθρωπο άρθρο. Ευχομαι να μην βγει προφητικό αν και πολύ το φοβάμαι. ΑΡΘΡΟ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2013 “Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;” Το συμφέρον της Ελλάδας είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, είναι πεποίθησή μου ότι το πρόγραμμα οικονομικής και λειτουργικής ανάταξης, που συγκρότησε και επέβαλε ο τριμερής Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, σε συνδυασμό με την απουσία εθνικής αυτενέργειας, την οδηγεί, παρά τα κύματα εισαγόμενης και εδωδίμως καλλιεργούμενης εσχάτως αισιοδοξίας, σε “πλήρες τέλμα” εντός της επόμενης τριετίας. Παρά την σημερινή ρητορική του διεθνούς παράγοντα ότι η Ελλάδα δεν θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες να αχθεί μόνη της εκτός αυτής είναι πολύ μεγαλύτερες από την παραμονή της. Η συνεχιζόμενη εγγενής αδυναμία της να κατανοήσει το βάθος του προβλήματός της και να προσαρμοστεί στις σημερινές αλλά και στις μέλλουσες οικονομικές συνθήκες ανταγωνισμού που θα επικρατήσουν στην Ευρώπη και όχι μόνο θέτουν εξαρχής το όλο θέμα της παραμονής της στην Ευρωζώνη. Το «τέλος» του μνημονίου; Η συμφωνία του 2010, όπως τροποποιήθηκε μεταγενέστερα, ανάμεσα στη χώρα μας και στο Τριμερές Σχήμα για την χρηματοπιστωτική διάσωσή της, καθώς και τα κάθε μορφής μέτρα που περιελάμβανε - και ανεξάρτητα από τις όψιμες θεωρίες και άλλοθι, που εν τω μεταξύ αναπτύχθηκαν, περί “λάθους υπολογισμού του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή” - ήταν απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένη για τη διατήρησή της στο Ευρώ και την απαλλαγή της από παραμορφώσεις και δυσλειτουργίες, οι οποίες την οδήγησαν σε κατάσταση “χρεοστασίου”. Παρά τα κάποια θετικά και εξυγιαντικά αποτελέσματα από την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας (μνημόνιο), τα οποία δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς λογικός άνθρωπος, το πρόγραμμα αυτό, εκτός από τις ιδεοληψίες του και τα προβλήματα που δημιούργησε κυρίως στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, έπαυσε να οικοδομεί ουσιαστικές προϋποθέσεις δημιουργίας νέων διατηρήσιμων οικονομικών συνθηκών. Είναι πλέον ανεπαρκές, ατελές και εμβαλωματικό. Εξελίσσεται τελικά σαν λογιστικό μοντέλο πάνω σε μια αποξηραμένη παραγωγική βάση και σε μια καχεκτική οικονομία. Μια οικονομία που πριν την κατάρρευσή της ήταν απλώς “μεγενθυμένη” από δάνεια κεφάλαια και περιορισμένα “ανεπτυγμένη”, αφού την αποβιομηχανοποίηση του ’70 και του ’80 ακολούθησε η αποβιοτεχνοποίηση κυρίως των τελευταίων χρόνων της κρίσης. Ήταν ήδη, ούτως ή άλλως, μια μικρομεσαία οικονομία που επέζησε κυρίως χάριν της φοροδιαφυγής. Η ενσκήψασα «αισιοδοξία» - Ζητήματα Εθνικής Αξιοπρέπειας Που όμως οφείλεται παρ’ όλα αυτά η ξαφνική επέλαση του κλίματος δοξαστικής αισιοδοξίας, και μάλιστα όταν επικρατούν συνθήκες συνεχούς περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας και παρατεταμένου οικονομικού παγετώνα; Νομίζω καταρχάς ότι σε κάποιους προέκυψε η ανάγκη ενός ακόμα “ιαματικού ψεύδους”, το οποίο δεν αφορά στις υποθέσεις της χώρας, αλλά στις εφήμερες εντυπώσεις μιας αμήχανης και εξαντλημένης πλέον διαχείρισης της κρίσης. Αυτό όμως κάνει μια μεγαλύτερη ζημιά. Καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και υπονομεύει την επίπονη, αλλά άκρως αναγκαία, διαδικασία που οδηγεί στην βαθειά κατανόηση του προβλήματος και της πραγματικής κατάστασης, ώστε να δημιουργηθούν ουσιαστικές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση. Παιχνιδίζει ο οπτιμισμός με το αίσθημα του ατομικού κινδύνου και της ατομικής ελπίδας. Δεν αφήνει να αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου, ώστε να ληφθούν στέρεες εθνικού χαρακτήρα αποφάσεις και όχι ν'αναπτυχθούν λογικές ατομικής αυτοπροστασίας από τις συνέπειες της κρίσης. Η ελπίδα και η αισιοδοξία δομούνται, δεν διακηρύσσονται. Όσοι λοιπόν επιμένουν να υποδύονται τους "αισιόδοξους", μοχλεύοντας επικοινωνιακά σε κάποια πράγματι θετικά αποτελέσματα που προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, ή όσοι άλλοι θέλουν να πιστεύουν γενικώς στην τελική διάσωση της χώρας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η "αισιοδοξία" τους αυτή, αλλά και η "απαισιοδοξία", μπορεί να είναι μια σεβαστή ατομική τους επιλογή, αλλά στην πολιτική δεν έχει καμιά αξία ούτε σαν ατομικό γνώρισμα, ούτε σαν μεταφυσικό φαινόμενο πίστης, ούτε σαν ειδύλλιο. Στην πολιτική υπάρχει μόνο η "δύσκολη αισιοδοξία" που οικοδομείται μόνο με σκληρή συλλογική προσπάθεια, με σχέδιο και θυσίες, με ρεαλισμό, ορθολογισμό και με κοινωνική δικαιοσύνη. Στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, εφαρμόζοντας αποφασιστικά τα επιβληθέντα οικονομικά και θεσμικά μέτρα του μνημονίου. Όπως επίσης πρέπει να της καταλογιστεί στα αρνητικά της το γεγονός ότι δεν ανέλαβε μέχρι σήμερα καμιά σημαντική πρωτοβουλία που να έχει τη δική της σφραγίδα σε κανένα σημαντικό πεδίο. Για να αρχίσει η απομείωση του χρέους απαιτούνται πρωτογενή πλεονάσματα σταθερά τουλάχιστον για μία επταετία σε ποσοστό πάνω από 5% του ΑΕΠ καθώς και υψηλούς ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης. Είναι τουλάχιστον άκομψο και πρωτοφανές να προβάλλεται ως η νέα “Μεγάλη Ιδέα του Έθνους” η επίτευξη κάποιου ελάχιστου πρωτογενούς πλεονάσματος, με τους γνωστούς τρόπους, και μάλιστα για ένα τρίμηνο! Αυτό είναι μια ακόμη ένδειξη μειωμένων φιλοδοξιών και προσδοκιών. Θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι την περίοδο 1994-1996, σε συνθήκες βαθειάς κρίσης χρέους και μηδενικής ανάπτυξης, χωρίς περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, αλλά κυρίως με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, επετεύχθη για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα 4,2%, 3% και 4% του ΑΕΠ αντίστοιχα. Η επιτυχία αυτή δεν προβλήθηκε συνειδητά, ούτε η τότε κυβέρνηση πανηγύρισε, έχοντας επίγνωση ότι αυτό δεν ήταν «λεία» προς διανομή από τον τότε λαϊκισμό, αλλά προοριζόταν αποκλειστικά για τη μείωση και του τότε υπέρογκου χρέους. Τα πρωτογενή πλεονάσματα διατηρήθηκαν μέχρι το 2001. Στη χώρα επίσης επικρατούν συγχύσεις από τη συνεχή αντιφατικότητα και την πολλαπλότητα των διαβρωτικών μηνυμάτων του παραπλανητικού λαϊκισμού. Αναπτύσσονται επικίνδυνες και ανεύθυνες απόψεις, όπως εκείνες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η σωτηρία της χώρας "περνά" δήθεν μέσα από μία απλή κατάργηση του "αντιλαϊκού μνημονίου", κάτι που όμως θα μας οδηγούσε σε περαιτέρω ακραία επιδείνωση της σημερινής κατάστασης. Οι απόψεις αυτές είναι το ίδιο καταστροφικές και επικίνδυνες με εκείνες που καλλιεργούν στο λαό την "αισιόδοξη παραμυθία" ότι δήθεν η κρίση είναι πλέον πίσω μας και σύντομα θα επανέλθουμε στην “προ αυτής κατάσταση”. Αυτό είναι το νέο ψεύδος της περιόδου. Είναι ταυτόχρονα επίσης αναξιοπρεπές για κάθε λαό να εναποθέτει μοιρολατρικά την τύχη των επόμενων γενεών του στα εκλογικά αποτελέσματα άλλων χωρών (πχ. Γαλλία, Γερμανία). Είναι εθνική δειλία και έλλειψη εθνικής ζωτικότητας να μην παράγει μια χώρα τα δικά της γεγονότα (πολιτικά, οικονομικά, θεσμικά, κλπ) και να αφήνεται στις διαθέσεις τρίτων που δυστυχώς πολλές φορές συνοδεύονται και από μη δημοσιοποιημένα προσβλητικά σχόλια του τύπου «άσε να τελειώσουν οι εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους». Είναι επίσης εξίσου αναξιοπρεπές να πανηγυρίζουμε με τα πλαστά πιστοποιητικά που μας χορηγεί απλόχερα την περίοδο αυτή ο Διεθνής Παράγων περί δήθεν “βιωσιμότητας” της ελληνικής οικονομίας και του δημόσιου χρέους. Είναι προφανές ότι λόγω της άγνωστης ακόμη κατάληξης της ευρωπαϊκής κρίσης δεν επιθυμούν, εταίροι και μη, η Ελλάδα να λειτουργήσει αυτή την περίοδο ως η ανεξέλεγκτη “παράφρων μεταβλητή” του Ευρωσυστήματος. Πολλές χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη καταφυγής σε διεθνή αρωγή. Οι διαφορετικοί χειρισμοί ήταν ανάλογοι με την ποιότητα και την βαρύτητα των αποφάσεων των χωρών αυτών να διαπραγματευτούν σωστά, να εφαρμόσουν τις συμφωνίες αποτελεσματικά και να εξέλθουν σύντομα από την κρίση. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα δύο (2) χωρών, οι οποίες υπέγραψαν “μνημόνια”, αλλά πολύ σύντομα αποφάσισαν να κινηθούν και πέραν αυτών έως ότου διασφαλίσουν μια παραγωγική, ανταγωνιστική και διατηρήσιμη οικονομία. Ανασυγκρότησαν την οικονομία τους πάνω σε δικό τους σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής ανάπτυξης, που οι ίδιοι κατέστρωσαν και υπεράσπισαν ως κοινωνίες που τις διακρίνει η ζωτικότητα και η ευθύνη. Οι αναδυόμενες πλέον ως σημαντικές οικονομικές υπερδυνάμεις της Βραζιλίας και της Τουρκίας αυτό τον δρόμο ακολούθησαν. Τα θαυμαστά αποτελέσματα που πέτυχαν οι χώρες αυτές μέσα σε λίγα χρόνια δεν ήταν έργο μόνο κάποιων πεφωτισμένων προσώπων. Προικισμένοι άνθρωποι προέκυψαν, αλλά δεν θα έφταναν από μόνοι τους, όπως πολλοί ίσως να πιστεύουν. Η ταχύτατη, στέρεη και διατηρήσιμη συνολική ανάπτυξη των χωρών αυτών, βεβαίως με τις ιδιαιτερότητές τους, είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων. Δεν αρκέστηκαν οι κοινωνίες τους μόνο στις υπερσυντηρητικές και εν πολλοίς διαβρωμένες και βολεμένες ηγέτιδες τάξεις τους. Συνειδητοποίησαν και οι δύο λαοί ότι έχουν συλλογική ευθύνη στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους και διαισθάνθηκαν ότι έχουν χρέος να υποστηρίξουν το αντικειμενικό συμφέρον της χώρας τους. Οι «ηγέτιδες» τάξεις της χώρας μας Κάθε κοινωνία συνήθως, σε περιόδους κρίσης, καθοδηγείται από ένα κυρίαρχο πνεύμα, που είναι η συνισταμένη της συλλογικής αντίληψης και του τρόπου με τον οποίο “κοιτάει τον εαυτό της” και χαράζει την προοπτική της. Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα “του ακαταμάχητου λαϊκισμού”, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του “ατομισμού” και ενός εγκαθιδρυμένου καταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς “Διεθνούς Ζητείας”. Να εκλιπαρεί δηλαδή η χώρα νέες περικοπές χρέους, νέες παρατάσεις αποπληρωμής του καθώς και νέα δάνεια. Και όλα αυτά να προβάλλονται ως οι νέες μέλλουσες “επιτυχίες” της χώρας. Αλλοίμονο! Υπεύθυνες γι’ αυτό είναι όλες ανεξαιρέτως οι σημερινές ηγέτιδες τάξεις της χώρας και κατά σειρά ευθύνης: (α) Η πολιτική ελίτ, από όπου προέρχομαι - και με τις δικές μου ευθύνες να με βαρύνουν - κυριαρχείται από το πνεύμα του βαθέως λαϊκισμού, το οποίο διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Γι’ αυτό ο πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα διεξάγεται ανάμεσα στις διάφορες αποχρώσεις του λαϊκισμού και μάλιστα με αρκετή δόση οπορτουνισμού ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Δυστυχώς δεν διακρίνεις πλέον, όπως άλλοτε, πτυχές είτε πεφωτισμένης Αριστεράς (αυτή χάθηκε με το θάνατο του Γληνού), είτε πεφωτισμένης Δεξιάς, είτε του αστικού Κέντρου. Εξαιρέσεις υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά ήταν και εξακολουθούν να είναι αποδυναμωμένες και ως εκ τούτου "αργούσες". Ο λαϊκισμός στη χώρα μας δεν λειτουργεί απλά και μόνο σαν δημαγωγικό εμπόριο ελπίδων προς τις ασθενέστερες τάξεις και τους «κυνηγούς» της εύκολης ευμάρειας. Δυστυχώς, κατέληξε με την πάροδο του χρόνου σε πολιτισμικό μόρφωμα που λειτουργεί σαν φιλοσοφία, νοοτροπία, αντίληψη ζωής, με συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές, οι οποίες τελικά αποθεσμοποίησαν και διέλυσαν τη χώρα. (β) Η οικονομική ελίτ, που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, πορεύτηκε αλληλοεξαρτώμενη με τις άλλες ηγέτιδες τάξεις και κυρίως με την πολιτική. Λειτούργησε χωρίς ανεπτυγμένη συνείδηση εθνικής ευθύνης, εκτός από κάποιες και εδώ εξαιρέσεις. Ιθύνουσα Εθνική Αστική Τάξη δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ, υποδύθηκαν μόνο «ρόλους» που δεν πίστεψαν και παρέμειναν απλά ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Δεν ανέλαβαν ποτέ ευθύνες εγγύησης και πρωτοβουλίες υπεράσπισης της χώρας. Ανέχθηκαν, αν δεν υποδαύλισαν, τον λαϊκισμό για τα δικά τους συμφέροντα και συνέβαλαν αποφασιστικά στη θεσμική και οικονομική αποδυνάμωση της χώρας. (γ) Η πνευματική ελίτ, έπαψε από καιρό να διαδραματίζει ρόλο πνευματικής καθοδήγησης. Δεν απέχει από την αλήθεια το γεγονός ότι η χώρα μας αντλεί ακόμη κυρίως από τα αποθέματα της πνευματικής παραγωγής που ανακόπηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Η όαση, και εδώ, των ελάχιστων εξαιρέσεων δεν συνιστά συγκροτημένη καθοδηγούσα πνευματική τάξη. Το γεγονός αυτό εξηγεί μελαγχολικά γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν ολοκληρώθηκε πολιτισμικά και εν τέλει γιατί δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και θεσμικά. (δ) Η ακαδημαϊκή ελίτ, βαρύνεται για την κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και ιδιαίτερα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Δεν λειτούργησαν ως πρωτοπορία και ασπίδα της Ελληνικής κοινωνίας. (ε) Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τις άλλες κοινωνικές ελίτ, όπως η Εκκλησία, με τον διαχρονικό εθνοφυλετισμό, ο συνδικαλισμός, με τον τυφλό διεκδικητισμό, τα media, με την υιοθέτηση επί σειράν ετών ακραίων συντεχνιακών διεκδικήσεων και με την υπερπροβολή καταναλωτικών προτύπων και πολιτισμικών υποπροϊόντων, ο αγροτικός συνδικαλισμός, που καλλιέργησε για πολλά χρόνια την αντίληψη του αγρότη – εισοδηματία του Δημοσίου και της ΕΕ, κ.λ.π. Το αποκορύφωμα του «θριάμβου» όλων αυτών των ελίτ της χώρας ήταν την περίοδο 2008-2010, κατά την οποία, αντί, ως όφειλαν, να συλλάβουν τα ηχηρά σήματα της επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας, προκειμένου να απαιτήσουν να ληφθούν τα ελάχιστα αναγκαία τότε μέτρα, σε σχέση με τα σημερινά, για τη διάσωση της χώρας, επέδειξαν δόλια άγνοια, ιδιοτελή “τύφλωση και κώφευση”. Αυτές είναι περίπου οι ηγέτιδες τάξεις που διαθέτει σήμερα η χώρα. Εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες και να ορίζουν τις εξελίξεις. Αυτές καλούνται να διατηρήσουν τη χώρα εντός της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα να προσελκύσουν επενδύσεις και να αναλάβουν πρωτοβουλίες με τις οποίες θα οικοδομηθεί μια νέα, βιώσιμη παραγωγική οικονομία και όχι μια οικονομία της υπερκατανάλωσης. Η Ευθύνη και η Σωτηρία “εις ημάς αυτούς” Μπορούν οι ηγέτιδες τάξεις της χώρας να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος; Μπορούν να μεταμορφωθούν σε οδηγούς της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να παραμείνει η Ελλάδα στο κοινό νόμισμα και να υπηρετήσει το ένα και πραγματικό εθνικό συμφέρον; Φοβάμαι ότι η μέχρι σήμερα εμπεδωμένη σ’ αυτές κυρίαρχη κουλτούρα δεν μπορεί να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση, αλλά για να διασφαλιστεί Εθνικά αξιοπρεπής συμμετοχή στην Ευρωζώνη απαιτείται να συναντηθούν και να δράσουν και άλλες Κοινωνικές και Πνευματικές Δυνάμεις. Υπάρχουν. Είναι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας που είναι απαλλαγμένος από ιδεολογήματα και είναι προικισμένος με τον ορθολογισμό των πραγμάτων και πιστεύει ότι η χώρα έχει συμφέρον να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δεν υποκύπτει στις "ψυχρές αφαιρέσεις" της πολιτικής, αλλά υιοθετεί το γνήσιο "συναισθηματικό κριτήριο" στις επιλογές του. Είναι οι δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη να ληφθούν Αποφάσεις Εθνικών Διαστάσεων. Αποφάσεις μεγάλης υπέρβασης του σημερινού μνημονίου. Δυνάμεις ικανές να απαιτήσουν και να συμβάλουν στο να συγκροτηθεί ένα άλλο νέο, ρεαλιστικό, αυστηρά πειθαρχημένο, χρονοστοχευμένο, θαρραλέο και ριζοσπαστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με τη δημιουργία διατηρήσιμων προϋποθέσεων θεσμικής και οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Να ενσωματώνει βεβαίως όλες τις συμφωνίες που δεσμεύουν τη χώρα, αλλά και να προχωρά πέρα από αυτές. Να περιλαμβάνει καθολικές μεταρρυθμίσεις που θα εξαφανίσουν κάθε μορφή κοινωνικού και κρατικού συντεχνιασμού και κάθε κακόηθες παραθεσμικό μόρφωμα σε όλα τα πεδία, της Διοίκησης, της Οικονομίας, της Παιδείας, των Επενδύσεων, του Κοινωνικού Κράτους, των Συνταγματικών και Πολιτικών Θεσμών κ.λ.π. Βασική επιδίωξη θα πρέπει να είναι η ριζική αναθέσμιση της χώρας που θα περιλαμβάνει 3 πυλώνες: α) το πολιτικό σύστημα β) το Κράτος γ) την οικονομία. Συγκεκριμένες και ριζοσπαστικές προτάσεις μου, από κοινού με άλλους, έχουν ήδη δημοσιευθεί πρόσφατα στον Τύπο και είναι ανηρτημένες σε αυτή την ιστοσελίδα. Στο χώρο δε ιδιαίτερα της οικονομίας, κύρια επιδίωξη θα είναι η δημιουργία σταθερών Δημοσιονομικών και Μακροοικονομικών Πεδίων, με την οικοδόμηση νέων μηχανισμών άσκησης και ελέγχου της δημοσιονομικής πολιτικής επί των δαπανών, με αποτελεσματική εφαρμογή της φορολογικής νομοθεσίας σε διευρυμένη φορολογική βάση, όχι μόνο επί των ισχνών πλέον εισοδημάτων (αυτό δεν θα είναι απλώς ακραία αδικία, αλλά θα συνιστούσε και αντιοικονομική πολιτική) αλλά επί του συνόλου του ιδιωτικού πλούτου. Οι νέοι οικονομικοί θεσμοί θα κατατείνουν στην μετατροπή του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου σε παραγωγικό, με την οργάνωση και κατεύθυνση των διαθέσιμων ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων στη δημιουργία παραγωγικών μονάδων και υγιών θέσεων εργασίας. Με το νέο αυτό πρόγραμμα θα προκύψουν και νέα επώδυνα μέτρα. Η κατάργηση π.χ. αθέμιτων προνομίων που ακόμα διατηρούνται θα προκαλούσε εμμέσως μειώσεις εισοδημάτων σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να διεκδικήσει και την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών προκειμένου να στεριώσει μια νέα υγιή παραγωγική οικονομία. Το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού που κυριάρχησε στη χώρα παραμένει ακόμα και καλλιεργείται δυστυχώς και σήμερα σαν δήθεν “κεκτημένος” τρόπος ζωής και συμπεριφοράς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Πρέπει σύντομα ν’ αντικατασταθεί από την αντίληψη του “λιτού βίου” ως αξιακής επιλογής. Διαφέρει εννοιολογικά και ουσιαστικά από την λιτότητα, που είναι ο κάθε φορά επιλεγόμενος “εχθρός” του δημαγωγικού λαϊκισμού και του πνεύματος του άκρατου καταναλωτισμού. Αυτός, κατά την άποψή μου, είναι ο ρεαλιστικός δρόμος ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την παραμονή της στο ευρώ. Όσο όμως και αν θεωρώ ότι αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, άλλο τόσο δεν φαίνεται ακόμη ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς ότι οι σημερινές κατεστημένες ελίτ της χώρας, διαβρωμένες από αυταρέσκεια και αυτισμό, και με τα χαρακτηριστικά “ποιότητας” που περιγράφηκαν παραπάνω, θα αφυπνίζονταν ξαφνικά και θα συναινούσαν σε ένα αυτόχθον και ολιστικό πρόγραμμα οικονομικής, θεσμικής και λειτουργικής ανασυγκρότησης στη θέση του σημερινού μνημονίου, ώστε η χώρα να παραμείνει στο Ευρώ. Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να συντρέξουν και να κινητοποιηθούν και άλλες υπαρκτές, αλλά σχολάζουσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις, προκειμένου να καταστεί η χώρα ικανή να προστατεύσει τα συμφέροντά της σε βάθος χρόνου. Επίλογος ή εισαγωγή; Η Ελλάδα ή θα αποφασίσει τώρα την οριστική διάσωσή της και την αξιοπρεπή παραμονή της στο ευρώ ή θα οδηγηθεί μέσα στην επόμενη τριετία έξω από αυτό. Ο χρόνος όμως που έχει στη διάθεσή της για να το αποφασίσει εξαντλείται. Η «Μεγάλη Απόφαση» πρέπει να ληφθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα, χωρίς βραδύτητα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Η χώρα δεν μπορεί να “σταφιδιάζει” άπραγη και επί ματαίω μέσα σε αδιέξοδες προοπτικές. Ούτε να “σαπίζει” από την ανημπόρια για εθνικές πρωτοβουλίες. Το δίλημμα είναι βαρύ, οι ευθύνες γιγάντιες και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της απραξίας απαιτεί να διατρέξουν την κοινωνία ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις. Η ιστορία θα είναι ανελέητη για όσους θα έχουν τελικά την ευθύνη της διολίσθησης της χώρας εκτός ευρώ. Θα είναι όμως περισσότερο ανελέητη με την ολιγωρία και την έλλειψη διορατικότητας εκείνων που θα την οδηγήσουν σε μια καταστροφική άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη. Αν “ο μη γένοιτο” η χώρα οδηγηθεί εκτός ευρώ, ελπίζω οι τότε εκπρόσωποί της να διαθέτουν τις πολιτικές ικανότητες να το αντιληφθούν τουλάχιστον έγκαιρα. Εκείνες τις στιγμές, με ενότητα και νηφαλιότητα, να επιδιώξουν μια λιγότερο καταστροφική λύση από εκείνη της άτακτης φυγής, αλλά όμως καταστροφική και αυτή, προς άρση κάθε παρεξήγησης: να υιοθετήσουν σχεδιασμένες πολιτικές νομισματικής μετάπτωσης. Αυτό, δε, σημαίνει κυρίως συνεννοημένες με τους εταίρους μορφές εγγυήσεων και διευκολύνσεων στο χρηματοπιστωτικό, στο συναλλαγματικό, στο δημοσιονομικό και στο λειτουργικό πεδίο. Οι τεχνικές λεπτομέρειες υλοποίησης αυτής της μετάπτωσης δεν αφορούν αυτό το άρθρο. Η αγωνία αυτών των σκέψεων σχετίζεται μόνο με το πώς θα αποφύγουμε, αν μπορούμε, την κατάληξη αυτή. Και πιστεύω ότι με τις προϋποθέσεις που περιγράφω θα μπορούσε να αποφευχθεί το να γίνουμε το «ανάπηρο καθυστέρημα» της Ευρώπης. Αλέκος Παπαδόπουλος Αθήνα, 24 / 5 / 2013

1η μέρα στη δουλειά μετά τις διακοπές

Σήμερα Δευτέρα ήταν 1η μέρα στο γραφείο μετά τις διακοπές. Δεν ήταν ότι έλειψα καιρό. Μια εβδομάδα τέλος Ιουλίου και μια ακόμη κολλητά με τον 15 Αυγουστο που έβγαλε κάτι μέρες παραπάνω. Την Κυριακή - χθές - ένιωθα ότι έλειπα μήνες και από την Αθήνα και από τη δουλειά. Οργάνωσα και μια ημερήσια εκδρομή – μίνι κρουαζιέρα στον Αργοσαρωνικό - για να ξορκίσω την Κυριακάτικη κατάθλιψη και δη της τελευταίας Κυριακής των διακοπών. Ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος, όλο όνειρα για προθεσμίες και παρουσιάσεις. Δευτέρα πρωί το στομάχι σφιγμένο δεν κατέβαινε μπουκιά στο πρωινό. Όταν όμως ντύθηκα - έβαλα κάτι καλό να βοηθήσω τη διάθεση - κατηφόρισα τη σκάλα και μπήκα στο αυτοκίνητο η διάθεση άρχισε να αλλάζει. Απέφυγα τις πολλές κουβέντες με συναδέλφους για το που και πώς πέρασα. Άρχισα γρήγορα τη δουλειά, χρεώσεις και μετά τελευταίες εγκύκλιοι που βγήκαν παραμονή 15 Αύγουστου. Σιγά σιγά η ψυχολογία βελτιώθηκε. Βοήθησε και το γεγονός ότι δεν είχα και πολλά τηλέφωνα ή κάτι πολύ επείγον και δύσκολο να με βγάλει από το ρυθμό. Άλλωστε οι περισσότεροι στη μονάδα είναι και αυτή την εβδομάδα σε άδεια. Στα μέσα της ημέρας άρχισα να απολαμβάνω πάλι την άσκηση συντονισμού και την ενημέρωση. Με 2 τηλέφωνα έκλεισα και 2 προσωπικά εκτός δουλειάς θέματα. Η διάθεση δεν χάλασε όταν ένα προσωπικό ραντεβού για κούρεμα στις 18.00 μετά το γραφείο κατέληξε σε κοροϊδία με τον κουρέα να έρχεται στο επόμενο 5 άλεπτο μέχρι που στο 50 λεπτο σηκώθηκα και έφυγα. Στο σπίτι γύρισα κατά τις 8 μμ. Έφαγα και σχεδόν αποκοιμήθηκα στον καναπέ απαγοητεύοντας τις κόρες μου που περίμεναν βόλτα. Κοντεύει 12 μμ και λίγο πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ότι και η επαναφορά στην καθημερινή ρουτίνα δεν είναι και τόσο τραγική. Είναι μάλλον απαραίτητη για να με κρατάει σε ισορροπία. Άλλωστε η δουλειά στις μέρες μας είναι ευλογία. Και αν ο Αύγουστος τελειώνει και ο Σεπτέμβριος με τα Σαββατοκύριακά του καλός είναι

αφιερωμενο..

αφιερωμενο στο κουνελακι ξέρει αυτό..

μια υπέροχη λίστα

Σήμερα ξεφύλλισα ένα παλιό τεύχος των 4 τροχών  - προ κρίσης - και διάβασα μια ανταπόκριση του «the world off road» και τη ζήλεψα. Ένα ζευγάρι που για 2 χρόνια γύρισαν τον κόσμο με ένα Land Rover και ζούσαν δημοσιογραφικά από αυτό. Ήταν το μέρος του ταξιδιού στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα σε Καλιφόρνια και Νέο Μεξικό

Οι διακοπές μου τελειώνουν. Παρακάτω μια λίστα πραγμάτων που θα ήθελα για διακοπές μου χωρίς περιορισμούς χρημάτων και υποχρεώσεων.

1. Να ξανα πάω Αμερική. Ακόμη καλύτερα να την διασχίσω οδικώς από τη μια στην άλλη μεριά σε δύο μήνες.
2. Μια εβδομάδα ξανά στη Νέα Υόρκη
3. Να διασχίσω την βόρεια Ιταλία να συνεχίσω νότια Γαλλία και να καταλήξω Βαρκελώνη με μια νοικιασμένη Porsche
4. Να τρέξω ξανά σε ένα ιστιοπλοϊκό αγώνα στις Κυκλάδες
5. Να διατρέξω την Εγνατία από άκρη σε άκρη με ένα γρήγορο αυτοκίνητο (και αυτό που έχω καλό είναι).
6. Να κάνω πεζοπορία στον Όλυμπο
7. Να πάω για ψάρεμα με καΐκι και να γυρίσω ξημερώματα

(συνεχίζω τζάμπα είναι..)

8. Να κοιμηθώ στην παραλία στη Φοινικούντα
9. Να περάσω ένα Σαββατοκύριακο στη Μύκονο
10. Να γυρίσω τις παραλίες της Σκιάθου με ένα φουσκωτό
11. Να περάσω ένα τετραήμερο στο Άγιο Όρος
12. Να ξαναπεράσω μια εβδομάδα στο Παρίσι τον Αύγουστο
13. Να πήγαινα στη Συρία με όπλο μου την Nikon μου
14. Μια εκδρομή με τετρακίνητο αυτοκίνητο στα βουνά της Πίνδου
15. Ένα τετραήμερο στη Γενεύη
16. Ένα τετραήμερο στο Μόναχο.
17. Ένα Σαββατοκύριακο στην Αγία Άννα στην Εύβοια
18. Ένα ταξίδι με τρένο μέχρι την Κων/λη
19. Να διασχίσω την Ισπανία με τρένο (Βαρκελώνη μέχρι Σεβίλλη με Μαδρίτη ενδιάμεσο)
20. Μια εκδρομή με ιστιοπλοϊκό στο Ιόνιο. Από Λευκάδα μέχρι Παξούς
     
    Από τα παραπάνω με την εξαίρεση των 1 και 13 τα υπόλοιπα δεν είναι και απαγορευτικά. Για να δούμε όμως τι θα αξιωθώ στο μέλλον. Φοβάμαι ελάχιστα.
     
     

κρίμα..

Έρχονται στιγμές στις διακοπές που εύχεσαι να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα για να ξαναμπείς στους εξοντωτικούς ρυθμούς της καθημερινότητας στην Αθήνα.

Έστω και αν οι ρυθμοί αυτοί αφορούν 10 ώρες δουλειάς και 1 ώρα μετακίνηση και νεύρα και στρες και ζέστη και δύσκολο ύπνο από το θόρυβο και μεσημεριανό γεύμα στις 20.00.

Όλοι το χουμε νιώσει το συναίσθημα.

Τι κρίμα που είμαστε τόσο ατελή όντα. Που δεν συνειδητοποιούμε την αξία της στιγμής. Που αφηνόμαστε σε σκέψεις ευτελείς, που εγωισμοί και θυμός μας εξουσιάζουν έστω και για λίγο, αρκετό όμως να μας δηλητηριάσει για πολλαπλάσιο χρόνο. Χρόνο πεπερασμένο που δεν περισσεύει.

Είναι απίστευτη η ελληνική οικογένεια. Σε στηρίζει, σε φροντίζει, σε μεγαλώνει, ταυτόχρονα σε πνίγει, σε μειώνει, σε στενοχωρεί.

Αντιδράσεις και λάθος συμπεριφορές επαναλαμβάνονται ατόφιες για χρόνια και χρόνια.

Θέλει ικανότητα και υπομονή για να διαχειριστείς ηλίθιες καταστάσεις και να μην γίνεις και συ ένα με το πρόβλημα. Ανθρώπινο είναι όμως να μην μπορείς να είσαι πάντα και παντού ο δημιουργός ενάρετου κύκλου συναισθημάτων και συμπεριφορών αλλά όταν και ο περίγυρος δεν βοηθάει να αντιστέκεσαι στη δημιουργία καθοδικού και καταστροφικού σπιράλ

Εγώ θα καταφέρω τα παιδιά μου και να τα μεγαλώσω και να τα εμψυχώσω?

Να τους βοηθήσω να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να ανοίξουν έγκαιρα τα δικά τους φτερά?

Να στηρίξω τις επιλογές τους χωρίς να τις επιβάλω?

Γιατί blog - άρω?

Γιατί blog - άρω?

Γιατί αφιερώνω χρόνο, ενέργεια και κόπο? Μου περισσεύουν?

Κοιτάζω τις μέρες και τις ώρες αναρτήσεων και διαπιστώνω ότι συνήθως είναι οι πρώτες μεταμεσονύχτιες Παρασκευής και Σαββάτου που ο κόσμος είτε κοιμάται είτε διασκεδάζει.

Γιατί το κάνω?

Επικοινωνώ με κανέναν?

Βγάζω χρήματα?

Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω?

Με διαβάζει κανένας?

Ποια ανάγκη μου καλύπτω?

Ξεκίνησα το blog τον Ιούνιο και αφιερώνω 2-3 ώρες πολύτιμες την εβδομάδα που μεταφράζεται σε 1-2 αναρτήσεις αντίστοιχα.

Εκτός από τον εαυτό μου το blog το ξέρουν η γυναίκα μου, η αδελφή μου και ένας φίλος. Δεν είδα να ξετρελαθούν. Και δεν έχω σκοπό να το διαφημίσω σε άλλους.

Γιατί τελικά το κάνω?

 

Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί. Θα προσπαθήσω απόψε να μαζέψω τις σκέψεις μου και να απαντήσω με ειλικρίνεια.

 

1. Από τα στοιχεία που έχω σαν χαρακτήρας είναι η εχεμύθεια. Από τότε που με θυμάμαι οι άνθρωποι που με ξέρουν μου μιλάνε. Κουτσομπολιά, προβλήματα, γκρίνιες, κακίες, κρίσεις …Γιατί το κάνουν? Δεν τους το ζητάω ίσα ίσα που το αποφεύγω. Επειδή είμαι εχέμυθος? Επειδή ξέρω να ακούω? Ελπίζουν στη συμβουλή μου? Μάλλον όλα τα παραπάνω. Από την μεριά μου πάντως προσπαθώ να βοηθήσω. Το θέμα είναι ότι εγώ δεν μιλάω παρά ελάχιστα. Γιατί? Γιατί για να ανοιχτείς πρέπει να δείχνεις εμπιστοσύνη και γω όποτε έδειξα κάηκα.

Κάποτε είχα ρωτήσει έναν φίλο νευρολόγο – ψυχίατρο πως αντέχει και κάθεται και ακούει το μακρύ και το κοντό του καθενός. Μου απάντησε ότι πηγαίνει και αυτός σε κάποιον και μιλάει και ξεφορτώνει. Δεδομένου λοιπόν ότι εγώ δεν το κάνω αυτό ίσως να καλύπτω αυτήν την ανάγκη μου, να ανοιχτώ σε κάποιον.

2. Από μικρός διαβάζω πολύ. Ότι έπεφτε στα χέρια μου. Μυθιστορήματα, κόμικς, ιστορίες, απομνημονεύματα, ιστορικά βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, ειδικό τύπο… Στα τελευταία στεκόμουνα πάντα στα editorial και σε μικρά άρθρα τύπων όπως ο Δήμου, ο Μάργαρης, ο Κωστόπουλος, ο Καββαθάς. Τελευταία διαβάζω και ότι ανεβαίνει σε ιστοσελίδες τύπου protagon, lifo, Athens voice…Ένα δύο από τα κειμενάκια που έχω ανεβάσει τα είχα γράψει για να τα στείλω στην στήλη των αναγνωστών στο protagon αν και τελικά έκανα πίσω και δεν τα στειλα. Φαίνεται λοιπόν ότι κάτι το οποίο μου άρεσε και μου αρέσει  να το διαβάζω (σύντομα κειμενάκια με διαφορετική θεματολογία) μου αρέσει να το κάνω και ο ίδιος.

3. Από το 96 που ξεκίνησα επαγγελματικά κρατάω ημερολόγιο για την δουλειά μου. Ήταν μια πολύτιμη συμβουλή που μου έδωσε ο τότε προϊστάμενος μου ίσως και η μόνη συμβουλή του που άξιζε. Καταγράφω τα σημαντικότερα πράγματα που καθημερινά συμβαίνουν στη δουλειά. Από το 2004 δε, που έκανα οικογένεια κρατάω και ένα δεύτερο ημερολόγιο με τις υποχρεώσεις πέραν της υπηρεσίας – οικογενειακές και άλλες. Παρόλα αυτά ποτέ δεν κράτησα ένα πραγματικό προσωπικό ημερολόγιο. Κάτι που να μπορώ να καταγράφω δικές μου προσωπικές σκέψεις – όχι μόνο υποχρεώσεις και εκκρεμότητες. Και που θα ανατρέχω για την ικανοποίηση και το κέφι μου όποτε εγώ θέλω. Όχι για να μη χάσω προθεσμίες.

 

 

3. Το ημερολόγιο όπως το ξέραμε παλαιότερα είναι ένα στατικό μέσο. Το blog σου το ενημερώνεις και το διαβάζεις ανά πάσα στιγμή. Από την παραλία, από το τρένο, από το κρεβάτι σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια σύνδεση στο διαδίκτυο.  

5. Ένα ημερολόγιο είναι προσωπικό. Δεν θέλεις να το βρίσκει και να το βλέπει ο καθένας. Στο blog το εξασφαλίζεις και αυτό. Βγαίνεις με ψευδώνυμο. 

6. Την ιδέα του να ανεβάζεις τις σκέψεις ή τις φωτογραφίες σου σε κάποια ηλεκτρονική διεύθυνση όπου θεωρητικά μένουν για πάντα την βρίσκω συναρπαστική. Το internet σου δίνει αυτήν την απίστευτη δυνατότητα. Μέχρι πρόσφατα ένας συγγραφέας, ένας δημοσιογράφος ή ένας σχολιαστής θα έπρεπε να βρει βήμα για να γράψει και να εκφραστεί. Ένας εκδοτικός οίκος, μια εφημερίδα ή ένα άλλο μέσο. Διαδικασίες που δεν τελεσφορούσαν πάντα ή που κάναν μήνες και χρόνια για να ευοδωθούν. Πόσο μάλλον αν δεν μιλάμε για κάποιον επαγγελματία αλλά για έναν χομπίστα. Τώρα το μέσο είναι το πληκτρολόγιο και ο παγκόσμιος ιστός το βήμα. Το κόστος μηδαμινό και το αποτέλεσμα άμεσο. Η πρόκληση μεγάλη. Και οι καταγεγραμμένες εμπειρίες σου θα είναι εκεί για όποιον ενδιαφέρεται και σε ενδιαφέρει και όταν εσύ δεν θα σαι.

7. Λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα και δη στο fb απόκτησα το 2007. Πρακτικά είναι ανενεργός. Δεν απάντησα σε κανένα αίτημα φιλίας με κίνδυνο να παρεξηγηθώ από όσους με βρήκανε. Ούτε υπέβαλα κανένα ο ίδιος. Το χρησιμοποίησα κάποιες φορές σαν κλειδαρότρυπα για να δω στοιχεία και εικόνες παλιών γνωστών και μέχρι εκεί. Δεν ξέρω γιατί κάτι δεν μου πήγαινε. Οι προσωπικές σχέσεις, οι φωτογραφίες, οι προτιμήσεις μου δεν θέλω να είναι καταγεγραμμένες. Το blog μου προέκυψε όταν σκεφτόμενος να ανοίξω έναν νέο λογαριασμό στο fb με ψευδώνυμο για να καλύψω τη διάθεσή μου να ανεβάζω σκέψεις και φωτογραφίες δυσκολεύτηκα. Τότε συνειδητοποίησα ότι ένα blog είναι ότι χρειάζομαι.

8. Η ώρα που ετοιμάζω κάτι για ανάρτηση είναι έντονα προσωπικός χρόνος και έτσι τον βιώνω. Είναι όπως ο χρόνος στο γυμναστήριο, όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο που σου αρέσει, όπως ο χρόνος που αφιερώνεις σ’ ένα χόμπυ που σε γεμίζει. Είναι ώρα που ακούς τον εαυτό σου και την προσωπική εσωτερική σου φωνή. Λειτουργεί λυτρωτικά και ψυχοθεραπευτικά.

 Το ψευδώνυμο που διάλεξα είναι το the walker – ο περιπατητής. Έβρισκα πάντα έξυπνo και ελπιδοφόρo το μότο της γνωστής διαφήμισης με το Johnny Walker – keep walking. Έτσι αισθάνομαι και γω – υποχρεωμένος / εντεταλμένος να συνεχίζω. Ας είναι το blog μου χώρος καταγραφής της πορείας. Το ‘thesteadywalker’ στο http μου προέκυψε καθώς το ‘the walker’ σκέτο το προλάβανε άλλοι. Εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι είναι και μάρκα γυναικείων παπουτσιών περιπάτου αλλά δεν μασάω.

The Walker

 

 

Αναθεώρησα ...

Τελικά μετά τις 2 πρώτες μέρες (ήρθα Σάββατο βράδυ, από Τρίτη και μετά) όλα ήταν μια χαρά.

Ο καιρός ζεστός, οι υπηρεσίες στο ξενοδοχείο – και δη το φαγητό - βελτιώθηκαν, τα πιτσιρίκια ηρέμησαν, οι σωστοί ρυθμοί βρέθηκαν.

Οι μέρες κύλησαν αλίμονο γρήγορα με μια εκδρομή στο ενδιάμεσο (Πέμπτη) στην Ουρανούπολη οδικώς και από κει στην χερσόνησο του Αγίου Όρους με καραβάκι.

Από αύριο η ομπρέλα μου στην παραλία θα φιλοξενεί άλλον.

Ολοι για ένα παραμύθι ζούμε

Τελικά τα κατάφερα και φέτος.

Αν και μέχρι τα μέσα της βδομάδας παιζότανε, τη μια με τα επαγγελματικά που πριν την άδεια όλα πρέπει να κλείσουν – πόσο θα λείψεις τελικά δύο βδομάδες ή μία ? – την άλλη με τις υποχρεώσεις, το χειρουργείο της ανιψιάς 2,5 ετών μωράκι για κήλη, τη νοσηλεία και τα αποτελέσματα της βιοψίας της πεθεράς - ευτυχώς φαίνονται καλά - το καινούργιο αυτοκίνητο του πατέρα – χρόνιος καημός – να το διαλέξετε, να το παραγγείλεις, να του μάθεις τους βασικούς αυτοματισμούς, τις εξετάσεις της μάνας…και μια σειρά μικρότερων «πρέπει» των τελευταίων 3 εβδομάδων – από την αγορά και τοποθέτηση των ανεμιστήρων στο σπίτι μέχρι τον ορθοπεδικό και τον ορθοδοντικό των παιδιών - τελικά ναι, τα κατάφερα και έφυγα.

Το τελευταίο μήνα ζούσα σε ρυθμούς πυροβολημένους. Κοιμόμουν 4 με 5 ώρες. Υποσιτιζόμουν ως συνήθως. Το μοναδικό γεύμα/δείπνο? της ημέρας στις 8.00 το βράδυ στην καλύτερη περίπτωση. Προέκυψε και κείνη η επαγγελματική αρπαχτή με τις αξιολογήσεις των ΜΜΕ που έκανα την νύχτα μέρα και ένα Σαββατοκύριακο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τι να κάνω να το αφήσω μέρες που είναι? Από εκεί την άρπαξα  - είχαν τον κλιματισμό στο φουλ – και εδώ και 2 εβδομάδες βήχω.

Και που έβρισκα κουράγιο? Περίμενα τις διακοπές, περίμενα τις 20 του μήνα. Να έρθει εκείνο το Σάββατο το πρωί που θα φορτώσω μπαγκάζια και πιτσιρίκια και θα ξεκινήσω. Θα οδηγήσω 700 χιλιόμετρα με ένα yaris, θα φτάσω Σάββατο βράδυ στα πρόθυρα κατάρρευσης…

Παράξενο δεν είναι?

Ακόμα και αν πήγαινα σε μέρη παραδεισένια – που δεν είναι – ήταν τελικά η σκέψη και μόνο αυτή και η προσμονή της μιας βδομάδας διακοπών από την οποία κρατιόμουνα.

Όλοι για μια «παραμύθα» ζούμε, έλεγε ένας φίλος παλιά και δεν είχε άδικο.

Και τώρα που έφτασα.?

Πέρασα μια μέρα στη θάλασσα που ήταν ανακατεμένη σήμερα – καμιά σχέση με την περσινή εικόνα που θυμάμαι. Το ξενοδοχείο έκανε στροφή στον μαζικό εξ ανατολών τουρισμό και κατέβασε την ποιότητα στις υπηρεσίες. Ο κάναβος με τις ομπρέλες στην παραλία πύκνωσε για να εξυπηρετήσει όσο το δυνατό περισσότερους. Αύριο 3^η μέρα το meteo προμηνύει καταιγίδες. Τα πιτσιρίκια τα έχει πιάσει ντελίριο δεν μαζεύονται με τίποτα. Το βιβλίο του Μπουραντά που πήρα στην παραλία το διέκοψα στην εισαγωγή γιατί το μεγάλο ήθελε τουαλέτα. Με την σύζυγο ανέβηκε λίγο η ένταση καθότι δύο 24ώρα συνέχεια μαζί δεν μας συμβαίνει και συχνά. Η ώρα είναι περασμένες 12 και εδώ και μισή ώρα που κοιμήθηκαν οι υπόλοιποι ένιωσα κάπως και με το γράψιμο να χαλαρώνω..

Μπορεί να γκρινιάζω αλλά το ξέρω ότι είμαι από τους τυχερούς. Πολλοί συνάνθρωποί μου δεν έχουν την δυνατότητα διακοπών, ούτε έχουν αυτά που έχω..

Σκέφτομαι όμως πόσες φορές η προσμονή ή η ανάμνηση έστω λίγων στιγμών ευτυχίας και χαλάρωσης αποτελεί κίνητρο και αρκεί για να μας δώσει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε.

Το κλείνω όμως τώρα. Η ώρα κοντεύει 1.00 και αύριο πρωί σηκωνόμαστε νωρίς να αδράξουμε τη μέρα. Άσε που μετά τις 10.00 θα αρχίσουν και τα τηλέφωνα απ το γραφείο – Δευτέρα γαρ…

Συνέδριο στη Μαδρίτη το 2002

Το παρακάτω κείμενο το ξέθαψα σε μια αρχειοθέτηση που έκανα στο γραφείο. Και σήμερα νομίζω διαβάζεται..

Σε συνέχεια του ταξιδιού μου στην Μαδρίτη όπου είχα την τύχη να παρακολουθήσω τις εργασίες του παγκοσμίου συνεδρίου για τα τραίνα υψηλών ταχυτήτων (Eurailspeed 2002) και καθώς κάποια ενημερωτική συνάντηση παρουσία σύσσωμης της Διαχειριστικής Αρχής είναι δύσκολο να προγραμματισθεί λόγω του φόρτου εργασίας όλων μας, έκρινα σκόπιμο να μοιραστώ κάποιες από τις εμπειρίες μου μέσα από την παρακολούθηση των εργασιών του συνεδρίου και όχι μόνο, έστω και με τη μορφή ενημερωτικού σημειώματος.

Το συγκεκριμένο συνέδριο είναι το 3^ο σε σειρά με θέμα τις εξελίξεις στα τραίνα υψηλών ταχυτήτων και γίνεται σε διαφορετική χώρα κάθε φορά. Σημειώνω ότι οι προηγούμενες πόλεις που φιλοξένησαν τις εργασίες του συνεδρίου ήταν: Βρυξέλλες (1992), Λιλ (1995) και Βερολίνο (1998). Το 4^ο θα γίνει στη Μόσχα το 2005

Οι φίλοι μας οι Ισπανοί δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη του σιδηροδρόμου υψηλών ταχυτήτων.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι τις εργασίες του συνεδρίου άνοιξε με ομιλία του ο βασιλιάς τους και ακολούθησε ο εκεί Υπουργός Μεταφορών.

Στόχος τους είναι να συνδέσουν την Μαδρίτη – η οποία βρίσκεται στο κέντρο της χώρας -  με τραίνα υψηλών ταχυτήτων με όλες τις μεγάλες πόλεις οι οποίες βρίσκονται περιμετρικά (αν θυμηθούμε το χάρτη της Ισπανίας η Μαδρίτη είναι στο κέντρο και πολλές μεγάλες πόλεις βρίσκονται σε κύκλο στα παράλια σε ακτίνα 600- 700 χλμ από τη Μαδρίτη,) σε χρόνους απόλυτα ανταγωνιστικούς με το αεροπλάνο.

Ήδη από το 1993 λειτουργεί η γραμμή Μαδρίτη – Σεβίλλη 630 χλμ σε 2 ώρες και 15 λεπτά με μέγιστη ταχύτητα 300 χλμ /ώρα στην οποία και ταξίδεψα. (τραίνο ΑVE). (αναχώρηση 8.00 πμ επιστροφή 16.00 και βόλτα στη Σεβίλλη), (φανταστείτε αντίστοιχο Ελληνικό παράδειγμα, Αθήνα  - Θεσσαλονίκη σε 2 ώρες, πηγαίνεις το πρωί για καφέ και φαγητό και γυρίζεις το απόγευμα)

Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς ταξιδεύοντας είναι καλύτερη από την αντίστοιχη ενός αεροπορικού ταξιδιού ενώ οι υπηρεσίες (φαγητό, ποτό, διάφορα είδη δώρων για αγορά που διατίθενται σε πολύ καλές τιμές κ.α) είναι σαφώς καλύτερες ιδιαίτερα εάν τις συγκρίνω με αυτές της IBERIA με την οποία ταξίδεψα από Ελλάδα.

Η ακρίβεια στην εκτέλεση των δρομολογίων είναι επίσης πολύ καλή (ακρίβεια 5λέπτου) ενώ αυτά συνδυάζονται με σύγχρονους και καθαρούς συρμούς με καλοντυμένο και ευγενικό προσωπικό που θυμίζει αεροσυνοδούς, με τη δυνατότητα να παρακολουθήσει κανείς ένα κινηματογραφικό φιλμ (δυστυχώς μεταγλωττισμένο στα Ισπανικά) σε ειδικές οθόνες αντίστοιχες με αυτές που συναντάμε σε αεροπλάνα αρκετών αεροπορικών εταιρειών. Στις διακοπές της ταινίας μεταδίδονται τουριστικές πληροφορίες για την πόλη προορισμού ή διαφημίζονται οι Ισπανικοί σιδηρόδρομοι υψηλών ταχυτήτων ή διαφημίζονται άλλα προϊόντα με προφανές αποτέλεσμα τη δημιουργία εσόδων για τον οργανισμό. Εκτός από αυτό υπάρχει η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε 5 διαφορετικά είδη μουσικής.

Τα παραπάνω συνδυάζονται με λειτουργικούς και σύγχρονους Σιδηροδρομικούς Σταθμούς οι οποίοι φυσικά συνδέονται με το κέντρο της πόλης με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η Μαδρίτη έχει 2 μεγάλους Σιδηροδρομικούς Σταθμούς (Atocha και Chamartin) στον χώρο των οποίων υπάρχουν κάθε λογής καταστήματα (μπαρ, εστιατόρια, καταστήματα με ρουχισμό, είδη δώρων, τουριστικά κ.α). Κάτι παρόμοιο ελπίζω να συμβεί και στους Σ.Σ. Αθήνας και Πειραιά μετά την ολοκλήρωση του Ε.Π ΣΑΑΣ και την ανεύρεση ιδιωτικών κεφαλαίων.

Τέλος του έτους ολοκληρώνεται η νέα γραμμή υψηλών ταχυτήτων Μαδρίτη – Βαρκελώνη μήκους πάνω από 600 χλμ, με μέγιστη ταχύτητα λειτουργίας τα 350 χλμ / ώρα. (τραίνο Talgo ).

Στόχος των Ισπανών είναι τα επόμενα 10-15 χρόνια να παραδώσουν άλλα 3000 χλμ γραμμών υψηλών ταχυτήτων και από ότι φαίνεται θα τα καταφέρουν.

Από ότι λένε οι ίδιοι τουλάχιστον οι υποδομές τους έχουν βελτιωθεί πολύ τα τελευταία 10 χρόνια.

Άλλοι ομιλητές κατά την εναρκτήρια τελετή ήταν ο δήμαρχος της Μαδρίτης, ο πρόεδρος του RENFE (αντίστοιχος ΟΣΕ), ο πρόεδρος της UIC, ο πρόεδρος του UNIFE, αντιπρόεδρος της Ε.Ε  (Loyola de Palacio)και άλλοι.

Την δεύτερη και τρίτη μέρα γίνανε οι τεχνικές παράλληλες συσκέψεις. Ενδεικτικά αναφέρω θέματα τα οποία και παρακολούθησα όπως

• σιδηρόδρομοι υψηλών ταχυτήτων και περιβάλλον,

όπου αν και αναλύθηκε η μεγάλη φιλικότητα του σιδηροδρόμου προς το περιβάλλον σε σχέση με τα άλλα μέσα μεταφοράς  αναφέρθηκαν σαν κύριες επιπτώσεις στο περιβάλλον ο θόρυβος και οι δονήσεις, η χρήση χημικών, η περιβαλλοντική επιβάρυνση από την κατασκευή νέων γραμμών (αλλαγές στο μικροκλίμα, επιπτώσεις σε πανίδα και χλωρίδα, κατάληψη γης,) η περιβαλλοντική επιβάρυνση για την παραγωγή της απαραίτητης ηλεκτρικής ενέργειας. Eντύπωση μου έκανε η δέσμευση των Σουηδικών Σιδηροδρόμων προς τους πελάτες τους να αγοράζουν ‘καθαρή ενέργεια΄ για το δίκτυό τους έστω και σε υψηλότερο κόστος, καθώς και η δήλωση του Gunther Ellwanger (Director Grande Vitesse, UIC) ότι τα τραίνα υψηλών ταχυτήτων είναι λιγότερο ενεργοβόρα από τα απλά τραίνα λόγω της μεγάλης πληρότητας (high load factor) που παρουσιάζουν. Ενδεικτικό της μεγάλης σημασίας που δίνεται πλέον στο περιβάλλον είναι ότι το κόστος των έργων προστασίας περιβάλλοντος υπολογίζεται στο 20% του Π/Υ για την κατασκευή μιας νέας γραμμής υψηλών ταχυτήτων.(Peter Wiederkehr OECD)

• πραγματικότητα και προβλέψεις για το δίκτυο υψηλών ταχυτήτων,

αναλύθηκαν project όπως

- η νέα γραμμή υψηλών ταχυτήτων Κολονία - Φρανκφούρτη που ολοκληρώθηκε πρόσφατα (2001) και που μειώνει την απόσταση από 222 σε 180 χλμ και τον χρόνο ταξιδιού από 2ώρες και 13 λεπτά σε 1 ώρα, με μέγιστη ταχύτητα τα 300 χλμ/ώρα (τραίνο ΙEC 3), με ωριαία ανταπόκριση και από τις δύο κατευθύνσεις και αναμενόμενο διπλασιασμό των επιβατοχιλιομέτρων στο συγκεκριμένο διάδρομο μέχρι το 2010. (ορισμένα στοιχεία κατασκευής: 30 σήραγγες συνολικού μήκους 47χλμ και 18 γέφυρες συνολικού μήκους 6 χλμ)

- Το σκανδιναβικό δίκτυο υψηλών ταχυτήτων στο μέλλον και η σύνδεσή του με το υπόλοιπο Ευρωπαϊκό δίκτυο. Ενδεικτικά αναφέρεται  το σχέδιο επενδύσεων της Σουηδικής κυβέρνησης που προβλέπει επενδύσεις 11 δις Ευρώ έως το 2015 (Andres Lundberk Secretary General Nordik Rail Group)

Οι προβλέψεις όλων συγκλίνουν στην αναγκαιότητα της περαιτέρω βελτίωσης του δικτύου υψηλών ταχυτήτων που με τη σειρά του θα οδηγήσει στην προσέλκυση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού επιβατών. Αυτό θα συμβεί ιδιαίτερα στην περίπτωση που το μεγάλο εξωτερικό κόστος της οδικής μετακίνησης με κάποιο τρόπο ενσωματωθεί στο κόστος χρήσης της, γεγονός που θα καταστήσει τον σιδηρόδρομο ακόμη πιο ανταγωνιστικό. Ενδεικτικά αναφέρω  ότι προβλέπεται αύξηση της επιβατικής κίνησης από 189 δις Χιλιομετρικούς Επιβάτες (ΧΕ) το1999 σε 315 δις ΧΕ το 2020 για τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, εφόσον η επέκταση του δικτύου συνεχιστεί, και σε 226,5 δις ΧΕ εφόσον δεν συνεχιστεί. (Passenger Traffic Study 2010/2020 , Intraplan Consult)

• χρηματοδότηση υποδομής και ποσοτικοποίηση κοινωνικο οικονομικών ωφελειών

όπου πλέον η τάση είναι να διαχωριστεί η υποδομή από την εκμετάλλευση.

Η Ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων (ΕΙΒ) βλέπει ιδιαίτερα θετικά τις επενδύσεις στον σιδηρόδρομο υψηλών ταχυτήτων αρκεί το έργο να είναι τεχνικά , οικονομικά και κοινωνικά σύμφωνο με τους κανονισμούς και να σέβεται το περιβάλλον. . Σημειώνεται ότι στα κεφάλαια των 10,5 δις ευρώ που η ΕΙB έχει διαθέσει για το σιδηρόδρομο (1997-2001) το 43% αφορά το δίκτυο των υψηλών ταχυτήτων. Τέλος ιδιαίτερη σημασία δίνει η τράπεζα στην ανάλυση κόστους  - ωφελειών όπου παρά τις αναγκαίες υποθέσεις και περιορισμούς που η ανάλυση εισάγει, αποτελεί εργαλείο για την εκτίμηση των κοινωνικο  οικονομικών ωφελειών και επιτρέπει την σύγκριση με άλλες εναλλακτικές λύσεις.

(όποιος ενδιαφέρεται για κάποιο από τα παραπάνω θέματα είμαι στη διάθεση του για περισσότερες πληροφορίες)

Η τέταρτη μέρα τέλος περιελάμβανε την τεχνική επίσκεψη που στην περίπτωση μου ήταν το ταξίδι στην Σεβίλλη. (υπάρχει σχετικό video διαφημιστικό των ισπανικών σιδηροδρόμων)

Παράλληλα με το συνέδριο υπήρχε έκθεση όπου ήταν παρόντες όλοι οι μεγάλοι σιδηροδρομικοί οργανισμοί με όλες  τις κατασκευαστικές, μελετητικές και εταιρείες συμβούλων που δραστηριοποιούνται στο χώρο. (ενδεικτικά αναφέρω, UIC, UNIFE, SNCF, RENFE, PLASSER & THEURER, ABB, Alstom, Siemens, )  (σχετικό διαφημιστικό  υλικό υπάρχει στο γραφείο μου) με συνολικό αριθμό 80 περιπτέρων.

Τέλος υπήρχε πενθήμερη έκθεση με τραίνα υψηλών ταχυτήτων στον δεύτερο μεγάλο σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης (Chamartin) που τα είχαν φέρει από όλη την Ευρώπη για το συνέδριο και τα επισκέφθηκαν χιλιάδες Μαδριλένοι.

Δυστυχώς θα πρέπει να ήμουν ο μοναδικός Έλληνας σύνεδρος ανάμεσα σε άλλους 1500 και πλέον συνέδρους από όλο τον κόσμο. Παρούσες ήταν πάνω από 50 χώρες, υπήρχαν εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες επισκέπτες τόσο στον εκθεσιακό χώρο όσο και στα τραίνα υψηλών ταχυτήτων. Λυπηρό και άδικο είναι επίσης το γεγονός ότι η Ελλάδα ως σιδηροδρομική αγορά με την γενικότερη έννοια απλά δεν υπήρχε καθώς κανένας στην διάρκεια του συνεδρίου δεν αναφέρθηκε ποτέ στην χώρα μας ως χώρα εξελίξεων στα σιδηροδρομικά θέματα (προσπάθησα να μας διαφημίσω αλλά μάλλον δεν έφτανα). Ενδεικτικό είναι ότι κάποιες εταιρείες συμβούλων με τις οποίες ήρθα σε επαφή είτε αγνοούσαν την αγορά μας είτε την απέφευγαν λόγω του μικρού μεγέθους και των δυσκολιών που θεωρούν πως έχει.

Το τοπικό σιδηροδρομικό δίκτυο με το οποίο ταξίδεψα σαν τουρίστας πλέον στο Τολέδο είναι επιπέδου μεταξύ δικού μας Intercity και υπερταχείας. – ταχύτητες 120 km γενικότερη εικόνα γραμμής αντίστοιχη της ελληνικής – καθώς από ότι φαίνεται οι Ισπανοί έχουν δώσει προτεραιότητα στο δίκτυο υψηλών ταχυτήτων το οποίο και από ότι κατάλαβα είναι διακριτό από το υπόλοιπο δίκτυο. (τόσο οι σταθμοί οι οποίοι αν και συστεγάζονται με το τοπικό δίκτυο στο συγκρότημα του σταθμού έχουν δικούς τους χώρους (εκδοτήρια, αποβάθρες κτλ) όσο και το δίκτυο).

Τελειώνοντας θα σταθώ και πάλι στη μεγάλη σημασία που δίνουν στον σιδηρόδρομο υψηλών ταχυτήτων οι Ισπανοί. Δεν τον βλέπουν απλά σαν ένα γρήγορο και ασφαλές μέσο μεταφοράς αλλά σαν μια από τις κυριότερες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη τους.  Τον χρησιμοποιούν και για να διαφημίζουν τη χώρα τους αποδεικνύοντας πως στον συγκεκριμένο τομέα βρίσκονται στην κορυφή των εξελίξεων.

Δειλινό στο Φλοίσβο

Και άλλο κυριακάτικο απόγευμα στην παραλία, ηλιόλουστο αυτή τη φορά

Πιάσε μια παγωμένη..

Όταν ήμουν μικρός πήγαινα κάθε Σάββατο πρωί κατηχητικό γιατί μετά το μάθημα παίζαμε μπάσκετ. Στα βιβλιαράκια που μας μοιράζανε έγραφε ότι η συνουσία χωρίς συναίσθημα - το οποίο εντέχνως το έδενε με τον έγγαμο βίο - δεν είναι καλύτερη από ένα ποτήρι παγωμένης μπύρας. Θέλανε με αυτό τον τρόπο να μας κρατήσουν στην εφηβεία μας μακριά από τις σαρκικές απολαύσεις. Λες και ήταν εύκολο να σου κάτσει γυναίκα στην επαρχία αρχές δεκαετίας του 80.

Μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω, ένα απόγευμα γυρίζοντας αργά – όπως όλο και περισσότερο συμβαίνει τελευταία -από το γραφείο.

Περασμένες 7 το απόγευμα και νηστικός καθώς ένα σνακ ή ένα σάντουιτς στα γρήγορα είναι ότι προλαβαίνω μέσα στη μέρα, πιάνω τον εαυτό μου να ορέγεται όχι τόσο το πιάτο φαγητό που με περιμένει σπίτι, αλλά το παγωμένο ποτήρι μπύρας που το συνοδεύει.

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, τελειώνει ο Ιούνιος, το θερμόμετρο βαράει 30+ βαθμούς και η στιγμή που θα κάτσω στο τραπέζι και η παγωμένη από το ψυγείο μπύρα θα συνοδεύσει το πιάτο μου κρέας / ψάρι / λαδερό αδιάφορο ρέοντας στο διάφανο ποτήρι είναι η καλύτερή μου.

Μπύρες υπάρχουν πολλές

Πρόσφατα σε ένα τραπέζι μια κυρία δίπλα μου προσπαθώντας να αυτοπροβληθεί αράδιαζε ονόματα διατυπώνοντας προσωπικές κρίσεις για τη γεύση και την κατάλληλη στιγμή για την καθεμία. Άλλωστε οι περισσότεροι στην ηλικία μου έχουν δοκιμάσει πλήθος ετικέτες είτε εδώ που από το 90 οι μπυραρίες ήταν μόδα – είτε στο εξωτερικό.

Τις έχω χεσμένες.

Εγώ το απόγευμα ορέγομαι μια λαϊκή παγωμένη amstel την απλή όχι την pilsen.

Αυτές που η εξάδα στον Σκλαβενίτη κάνει 2,70 € και η μια είναι δώρο

Και την συσκευασία, το κουτάκι των 330 ml που γεμίζει μόλις ένα ποτήρι και τελειώνει ενώ θέλεις και άλλη.

Ποιος ξέρει γιατί. Ίσως η γεύση της μου χει μείνει από τα χρόνια τα φοιτητικά ή και του στρατού, τότε που η amstel ήταν μονοπώλιο και η πράσινη Heineken ήταν πολυτέλεια. Ανέκαθεν άλλωστε, η μπύρα ήταν το ποτό του φοιτητή και του φαντάρου. Ίσως ξυπνά εικόνες παλιών καλοκαιριών, βραδιές σε κατάστρωμα πλοίου, θέση τουριστική στο δρόμο για Κυκλάδες. Ποιος ξέρει..

Όπως όλες οι απολαύσεις όμως έχει και τα μείον της

Και το θέμα είναι ότι κάνει κοιλίτσα / προκοίλι.

Και όπως είμαι αδύνατος αυτό εξέχει.

Το Σάββατο το πρωί που ως παντρεμένος έχω έξοδο στο Σκλαβενίτη το χέρι διστάζει όταν φτάνει στα ράφια με τις μπύρες. Να πάρω μία για σήμερα, άντε και δεύτερη και αύριο ? Στην τιμή των τριών μονών σχεδόν παίρνεις την εξάδα. Άσε που αν πάρω μια ή δύο την Δευτέρα το απόγευμα θα κάνω στάση στο περίπτερο όπως έρχομαι από το γραφείο.

Το απόγευμα λοιπόν αφού τη ρούφηξα μέχρι σταγόνας είπα ότι δεν πρέπει να είμαι δέσμιος των επιθυμιών μου και συμφώνησα με τον εαυτό μου να περιορίσω την μικρή απόλαυση μου τα Σαββατοκύριακα.

Στα 40 + που βαδίζω και με τις υποχρεώσεις να τρέχουν η συνουσία έχει περιορισθεί ούτως ή άλλως στα Σαββατοκύριακα. Τι θα γίνει με την μπύρα ?