κρίμα..

Έρχονται στιγμές στις διακοπές που εύχεσαι να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα για να ξαναμπείς στους εξοντωτικούς ρυθμούς της καθημερινότητας στην Αθήνα.

Έστω και αν οι ρυθμοί αυτοί αφορούν 10 ώρες δουλειάς και 1 ώρα μετακίνηση και νεύρα και στρες και ζέστη και δύσκολο ύπνο από το θόρυβο και μεσημεριανό γεύμα στις 20.00.

Όλοι το χουμε νιώσει το συναίσθημα.

Τι κρίμα που είμαστε τόσο ατελή όντα. Που δεν συνειδητοποιούμε την αξία της στιγμής. Που αφηνόμαστε σε σκέψεις ευτελείς, που εγωισμοί και θυμός μας εξουσιάζουν έστω και για λίγο, αρκετό όμως να μας δηλητηριάσει για πολλαπλάσιο χρόνο. Χρόνο πεπερασμένο που δεν περισσεύει.

Είναι απίστευτη η ελληνική οικογένεια. Σε στηρίζει, σε φροντίζει, σε μεγαλώνει, ταυτόχρονα σε πνίγει, σε μειώνει, σε στενοχωρεί.

Αντιδράσεις και λάθος συμπεριφορές επαναλαμβάνονται ατόφιες για χρόνια και χρόνια.

Θέλει ικανότητα και υπομονή για να διαχειριστείς ηλίθιες καταστάσεις και να μην γίνεις και συ ένα με το πρόβλημα. Ανθρώπινο είναι όμως να μην μπορείς να είσαι πάντα και παντού ο δημιουργός ενάρετου κύκλου συναισθημάτων και συμπεριφορών αλλά όταν και ο περίγυρος δεν βοηθάει να αντιστέκεσαι στη δημιουργία καθοδικού και καταστροφικού σπιράλ

Εγώ θα καταφέρω τα παιδιά μου και να τα μεγαλώσω και να τα εμψυχώσω?

Να τους βοηθήσω να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να ανοίξουν έγκαιρα τα δικά τους φτερά?

Να στηρίξω τις επιλογές τους χωρίς να τις επιβάλω?