Γιατί blog - άρω?

Γιατί blog - άρω?

Γιατί αφιερώνω χρόνο, ενέργεια και κόπο? Μου περισσεύουν?

Κοιτάζω τις μέρες και τις ώρες αναρτήσεων και διαπιστώνω ότι συνήθως είναι οι πρώτες μεταμεσονύχτιες Παρασκευής και Σαββάτου που ο κόσμος είτε κοιμάται είτε διασκεδάζει.

Γιατί το κάνω?

Επικοινωνώ με κανέναν?

Βγάζω χρήματα?

Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω?

Με διαβάζει κανένας?

Ποια ανάγκη μου καλύπτω?

Ξεκίνησα το blog τον Ιούνιο και αφιερώνω 2-3 ώρες πολύτιμες την εβδομάδα που μεταφράζεται σε 1-2 αναρτήσεις αντίστοιχα.

Εκτός από τον εαυτό μου το blog το ξέρουν η γυναίκα μου, η αδελφή μου και ένας φίλος. Δεν είδα να ξετρελαθούν. Και δεν έχω σκοπό να το διαφημίσω σε άλλους.

Γιατί τελικά το κάνω?

 

Αρκετές φορές έχω αναρωτηθεί. Θα προσπαθήσω απόψε να μαζέψω τις σκέψεις μου και να απαντήσω με ειλικρίνεια.

 

1. Από τα στοιχεία που έχω σαν χαρακτήρας είναι η εχεμύθεια. Από τότε που με θυμάμαι οι άνθρωποι που με ξέρουν μου μιλάνε. Κουτσομπολιά, προβλήματα, γκρίνιες, κακίες, κρίσεις …Γιατί το κάνουν? Δεν τους το ζητάω ίσα ίσα που το αποφεύγω. Επειδή είμαι εχέμυθος? Επειδή ξέρω να ακούω? Ελπίζουν στη συμβουλή μου? Μάλλον όλα τα παραπάνω. Από την μεριά μου πάντως προσπαθώ να βοηθήσω. Το θέμα είναι ότι εγώ δεν μιλάω παρά ελάχιστα. Γιατί? Γιατί για να ανοιχτείς πρέπει να δείχνεις εμπιστοσύνη και γω όποτε έδειξα κάηκα.

Κάποτε είχα ρωτήσει έναν φίλο νευρολόγο – ψυχίατρο πως αντέχει και κάθεται και ακούει το μακρύ και το κοντό του καθενός. Μου απάντησε ότι πηγαίνει και αυτός σε κάποιον και μιλάει και ξεφορτώνει. Δεδομένου λοιπόν ότι εγώ δεν το κάνω αυτό ίσως να καλύπτω αυτήν την ανάγκη μου, να ανοιχτώ σε κάποιον.

2. Από μικρός διαβάζω πολύ. Ότι έπεφτε στα χέρια μου. Μυθιστορήματα, κόμικς, ιστορίες, απομνημονεύματα, ιστορικά βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, ειδικό τύπο… Στα τελευταία στεκόμουνα πάντα στα editorial και σε μικρά άρθρα τύπων όπως ο Δήμου, ο Μάργαρης, ο Κωστόπουλος, ο Καββαθάς. Τελευταία διαβάζω και ότι ανεβαίνει σε ιστοσελίδες τύπου protagon, lifo, Athens voice…Ένα δύο από τα κειμενάκια που έχω ανεβάσει τα είχα γράψει για να τα στείλω στην στήλη των αναγνωστών στο protagon αν και τελικά έκανα πίσω και δεν τα στειλα. Φαίνεται λοιπόν ότι κάτι το οποίο μου άρεσε και μου αρέσει  να το διαβάζω (σύντομα κειμενάκια με διαφορετική θεματολογία) μου αρέσει να το κάνω και ο ίδιος.

3. Από το 96 που ξεκίνησα επαγγελματικά κρατάω ημερολόγιο για την δουλειά μου. Ήταν μια πολύτιμη συμβουλή που μου έδωσε ο τότε προϊστάμενος μου ίσως και η μόνη συμβουλή του που άξιζε. Καταγράφω τα σημαντικότερα πράγματα που καθημερινά συμβαίνουν στη δουλειά. Από το 2004 δε, που έκανα οικογένεια κρατάω και ένα δεύτερο ημερολόγιο με τις υποχρεώσεις πέραν της υπηρεσίας – οικογενειακές και άλλες. Παρόλα αυτά ποτέ δεν κράτησα ένα πραγματικό προσωπικό ημερολόγιο. Κάτι που να μπορώ να καταγράφω δικές μου προσωπικές σκέψεις – όχι μόνο υποχρεώσεις και εκκρεμότητες. Και που θα ανατρέχω για την ικανοποίηση και το κέφι μου όποτε εγώ θέλω. Όχι για να μη χάσω προθεσμίες.

 

 

3. Το ημερολόγιο όπως το ξέραμε παλαιότερα είναι ένα στατικό μέσο. Το blog σου το ενημερώνεις και το διαβάζεις ανά πάσα στιγμή. Από την παραλία, από το τρένο, από το κρεβάτι σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια σύνδεση στο διαδίκτυο.  

5. Ένα ημερολόγιο είναι προσωπικό. Δεν θέλεις να το βρίσκει και να το βλέπει ο καθένας. Στο blog το εξασφαλίζεις και αυτό. Βγαίνεις με ψευδώνυμο. 

6. Την ιδέα του να ανεβάζεις τις σκέψεις ή τις φωτογραφίες σου σε κάποια ηλεκτρονική διεύθυνση όπου θεωρητικά μένουν για πάντα την βρίσκω συναρπαστική. Το internet σου δίνει αυτήν την απίστευτη δυνατότητα. Μέχρι πρόσφατα ένας συγγραφέας, ένας δημοσιογράφος ή ένας σχολιαστής θα έπρεπε να βρει βήμα για να γράψει και να εκφραστεί. Ένας εκδοτικός οίκος, μια εφημερίδα ή ένα άλλο μέσο. Διαδικασίες που δεν τελεσφορούσαν πάντα ή που κάναν μήνες και χρόνια για να ευοδωθούν. Πόσο μάλλον αν δεν μιλάμε για κάποιον επαγγελματία αλλά για έναν χομπίστα. Τώρα το μέσο είναι το πληκτρολόγιο και ο παγκόσμιος ιστός το βήμα. Το κόστος μηδαμινό και το αποτέλεσμα άμεσο. Η πρόκληση μεγάλη. Και οι καταγεγραμμένες εμπειρίες σου θα είναι εκεί για όποιον ενδιαφέρεται και σε ενδιαφέρει και όταν εσύ δεν θα σαι.

7. Λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα και δη στο fb απόκτησα το 2007. Πρακτικά είναι ανενεργός. Δεν απάντησα σε κανένα αίτημα φιλίας με κίνδυνο να παρεξηγηθώ από όσους με βρήκανε. Ούτε υπέβαλα κανένα ο ίδιος. Το χρησιμοποίησα κάποιες φορές σαν κλειδαρότρυπα για να δω στοιχεία και εικόνες παλιών γνωστών και μέχρι εκεί. Δεν ξέρω γιατί κάτι δεν μου πήγαινε. Οι προσωπικές σχέσεις, οι φωτογραφίες, οι προτιμήσεις μου δεν θέλω να είναι καταγεγραμμένες. Το blog μου προέκυψε όταν σκεφτόμενος να ανοίξω έναν νέο λογαριασμό στο fb με ψευδώνυμο για να καλύψω τη διάθεσή μου να ανεβάζω σκέψεις και φωτογραφίες δυσκολεύτηκα. Τότε συνειδητοποίησα ότι ένα blog είναι ότι χρειάζομαι.

8. Η ώρα που ετοιμάζω κάτι για ανάρτηση είναι έντονα προσωπικός χρόνος και έτσι τον βιώνω. Είναι όπως ο χρόνος στο γυμναστήριο, όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο που σου αρέσει, όπως ο χρόνος που αφιερώνεις σ’ ένα χόμπυ που σε γεμίζει. Είναι ώρα που ακούς τον εαυτό σου και την προσωπική εσωτερική σου φωνή. Λειτουργεί λυτρωτικά και ψυχοθεραπευτικά.

 Το ψευδώνυμο που διάλεξα είναι το the walker – ο περιπατητής. Έβρισκα πάντα έξυπνo και ελπιδοφόρo το μότο της γνωστής διαφήμισης με το Johnny Walker – keep walking. Έτσι αισθάνομαι και γω – υποχρεωμένος / εντεταλμένος να συνεχίζω. Ας είναι το blog μου χώρος καταγραφής της πορείας. Το ‘thesteadywalker’ στο http μου προέκυψε καθώς το ‘the walker’ σκέτο το προλάβανε άλλοι. Εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι είναι και μάρκα γυναικείων παπουτσιών περιπάτου αλλά δεν μασάω.

The Walker