Πιάσε μια παγωμένη..

Όταν ήμουν μικρός πήγαινα κάθε Σάββατο πρωί κατηχητικό γιατί μετά το μάθημα παίζαμε μπάσκετ. Στα βιβλιαράκια που μας μοιράζανε έγραφε ότι η συνουσία χωρίς συναίσθημα - το οποίο εντέχνως το έδενε με τον έγγαμο βίο - δεν είναι καλύτερη από ένα ποτήρι παγωμένης μπύρας. Θέλανε με αυτό τον τρόπο να μας κρατήσουν στην εφηβεία μας μακριά από τις σαρκικές απολαύσεις. Λες και ήταν εύκολο να σου κάτσει γυναίκα στην επαρχία αρχές δεκαετίας του 80.

Μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω, ένα απόγευμα γυρίζοντας αργά – όπως όλο και περισσότερο συμβαίνει τελευταία -από το γραφείο.

Περασμένες 7 το απόγευμα και νηστικός καθώς ένα σνακ ή ένα σάντουιτς στα γρήγορα είναι ότι προλαβαίνω μέσα στη μέρα, πιάνω τον εαυτό μου να ορέγεται όχι τόσο το πιάτο φαγητό που με περιμένει σπίτι, αλλά το παγωμένο ποτήρι μπύρας που το συνοδεύει.

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, τελειώνει ο Ιούνιος, το θερμόμετρο βαράει 30+ βαθμούς και η στιγμή που θα κάτσω στο τραπέζι και η παγωμένη από το ψυγείο μπύρα θα συνοδεύσει το πιάτο μου κρέας / ψάρι / λαδερό αδιάφορο ρέοντας στο διάφανο ποτήρι είναι η καλύτερή μου.

Μπύρες υπάρχουν πολλές

Πρόσφατα σε ένα τραπέζι μια κυρία δίπλα μου προσπαθώντας να αυτοπροβληθεί αράδιαζε ονόματα διατυπώνοντας προσωπικές κρίσεις για τη γεύση και την κατάλληλη στιγμή για την καθεμία. Άλλωστε οι περισσότεροι στην ηλικία μου έχουν δοκιμάσει πλήθος ετικέτες είτε εδώ που από το 90 οι μπυραρίες ήταν μόδα – είτε στο εξωτερικό.

Τις έχω χεσμένες.

Εγώ το απόγευμα ορέγομαι μια λαϊκή παγωμένη amstel την απλή όχι την pilsen.

Αυτές που η εξάδα στον Σκλαβενίτη κάνει 2,70 € και η μια είναι δώρο

Και την συσκευασία, το κουτάκι των 330 ml που γεμίζει μόλις ένα ποτήρι και τελειώνει ενώ θέλεις και άλλη.

Ποιος ξέρει γιατί. Ίσως η γεύση της μου χει μείνει από τα χρόνια τα φοιτητικά ή και του στρατού, τότε που η amstel ήταν μονοπώλιο και η πράσινη Heineken ήταν πολυτέλεια. Ανέκαθεν άλλωστε, η μπύρα ήταν το ποτό του φοιτητή και του φαντάρου. Ίσως ξυπνά εικόνες παλιών καλοκαιριών, βραδιές σε κατάστρωμα πλοίου, θέση τουριστική στο δρόμο για Κυκλάδες. Ποιος ξέρει..

Όπως όλες οι απολαύσεις όμως έχει και τα μείον της

Και το θέμα είναι ότι κάνει κοιλίτσα / προκοίλι.

Και όπως είμαι αδύνατος αυτό εξέχει.

Το Σάββατο το πρωί που ως παντρεμένος έχω έξοδο στο Σκλαβενίτη το χέρι διστάζει όταν φτάνει στα ράφια με τις μπύρες. Να πάρω μία για σήμερα, άντε και δεύτερη και αύριο ? Στην τιμή των τριών μονών σχεδόν παίρνεις την εξάδα. Άσε που αν πάρω μια ή δύο την Δευτέρα το απόγευμα θα κάνω στάση στο περίπτερο όπως έρχομαι από το γραφείο.

Το απόγευμα λοιπόν αφού τη ρούφηξα μέχρι σταγόνας είπα ότι δεν πρέπει να είμαι δέσμιος των επιθυμιών μου και συμφώνησα με τον εαυτό μου να περιορίσω την μικρή απόλαυση μου τα Σαββατοκύριακα.

Στα 40 + που βαδίζω και με τις υποχρεώσεις να τρέχουν η συνουσία έχει περιορισθεί ούτως ή άλλως στα Σαββατοκύριακα. Τι θα γίνει με την μπύρα ?