Το παρακάτω το έγραψα πέρυσι το Σεπτέμβριο στο τελείωμα ενός όμορφου Καλοκαιριού. Στην δουλειά αρχίζουμε να προγραμματίζουμε τις άδειες για το φετινό και το θυμήθηκα.
Το καλοκαίρι που φεύγει..
Δεν είναι κειμενάκι που θα κλαψουρίσει για τις θάλασσες και τα βουνά που αφήνουμε πίσω όπως προδιαθέτει ο τίτλος.
Άλλωστε τα τελευταία 2 και βάλε χρόνια οι κλάψες είναι στην 1η γραμμή.
Κινδυνεύεις να πέσεις σε κατάθλιψη και μόνο από το συνεχές σφυροκόπημα (Τηλεόραση, Ραδιόφωνο, ιντερνετ, εφημερίδες).
Και καθόλου να μην σε χει αγγίξει η κρίση – δύσκολο για μας τους συνηθισμένους ανθρώπους – με τον βομβαρδισμό που δέχεσαι άμα δεν το κλείσεις το ρημάδι θα τα αρχίσεις τα zanax.
Στην αρχή του καλοκαιριού το φιλοσόφησα.
Τι έχει μείνει στην χώρα μας που να σου φτιάχνει τη διάθεση, να σε ανεβάσει, να πεις ότι αξίζει να το ζήσεις, να νιώσεις για λίγες στιγμές ευτυχισμένος?
η παιδεία? η υγεία? οι αμοιβές? (για όσους τυχερούς υπάρχει ακόμη δουλειά)
Από τα λίγα πράγματα που έχουν μείνει όρθια το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το ελληνικό καλοκαίρι.
Και άλλες χρονιές σχεδίαζα διακοπές, ταξίδια, μπάνια, φέτος όμως ήταν διαφορετικά.
Δεν ήταν η φυσική κατάληξη μιας συνηθισμένης χρονιάς. (Ανέκαθεν η χρονιά ξεκινάει Σεπτέμβρη για μένα.)
Ήταν η αναμονή μιας λύτρωσης. Λες και δεν θα ξαναγύριζα στα ίδια μετά τη σύντομη ανάπαυλα. Και τώρα που το σκέφτομαι σαν να το βλεπα αυτό στα μάτια φίλων και συναδέλφων…
Και το τράβηξα όσο μπορούσα. Πήρα την άδεια τμηματικά. Λες και έτσι κρατάει περισσότερο. Μια βδομάδα θάλασσα μετά μια βδομάδα βουνό, Αθήνα και δουλειά στο ενδιάμεσο, ξανά βουνό και πάλι δουλειά και δεκαπενταύγουστος στο βουνό και θάλασσα τα ΣΚ.
Στην οικογένεια που «πάρκαρα» στο βουνό προφασίστηκα δουλειές και υπηρεσιακά θέματα στην Αθήνα. Στην υπηρεσία ότι διευκολύνω συναδέλφους για να προσέχει πάντα κάποιος το μαγαζί..
Η αλήθεια είναι ότι ζούσα για τις διακοπές που θα ερχόντουσαν. Για τη Παρασκευή που θα ξανάφευγα. Για την επόμενη εξόρμηση.
Δεν έμεινα ούτε ένα ΣΚ στην Αθήνα. Όσο μου επέτρεπε ο μειωμένος μου μισθός και η πατρική φιλοξενία στο βουνό την κοπάναγα. Πηγαινοερχόμουνα και με τραίνο για οικονομία.
Γράφω τις σκέψεις αυτές τώρα που τελειώνει το καλοκαιράκι γιατί φοβόμουνα μη με ματιάσω.
Και του χρόνου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου