Ιταλίδα καλλονή

Ανακάλυψα τα θέλγητρα της ένα κρύο πρωινό στο Βόλο το 98. Μπήκα στην έκθεση τυχαία. Το συνεργείο δούλευε στο διπλανό δρόμο και γω την είδα στην βιτρίνα της αντιπροσωπείας.

Μαζί μου τη χάζευαν 4 –5 άρρενες όλων των ηλικιών.

Ήταν μια Alfa 156 μοντέλο άρτι αφιχθέν. Ο θαυμασμός ήταν στα μάτια όλων για να μην πω τρέχαν τα σάλια μας.

Σχεδίαση De Silva, κρυμμένες πίσω χειρολαβές, τονισμένες μπροστινές, εξαίσιες καμπύλες, έντονα ρετρό στοιχεία στο εσωτερικό, κινητήρες twin spark οι δυνατότεροι στην κατηγορία, οδηγική συμπεριφορά ποίημα. Ο ειδικός τύπος έγραφε διθυραμβικά σχόλια.

Θυμάμαι ακόμη ένα τύπο που χάιδευε το εσωτερικό των θόλων των τροχών που ήταν καλυμμένο με μια φίνα μαλακή μοκέτα. Τα σχόλια ήταν διφορούμενα κατά ποσό χρειαζόταν σε αυτό το σημείο τέτοιο υλικό.

Ο έρωτας μου ήταν κεραυνοβόλος, με την πρώτη ματιά που λένε. Αλλά δεν ήταν η ώρα μας. Ήμουν στα 29 εργένης, οδηγούσα ένα Fiat Punto αγορασμένο τον προηγούμενο χρόνο και έχοντας καταστρέψει την πατρική BMW το 95 ενώ ακόμη ήμουν φαντάρος, ούτε στην πατρική αρωγή μπορούσα να ποντάρω. Άλλωστε αν και με σπορ καταβολές το αυτοκίνητο ήταν ένα τετράθυρο σεντάν που το λες και οικογενειακό και γω ήμουνα μόνος σαν το κούκο.

Έκτοτε την χάζευα όπου την έβλεπα. Αν οδηγούσα και την συναντούσα ευχόμουνα να συνταξιδεύουμε για όσο γίνεται περισσότερο για να τη χαζεύω τουλάχιστον όσο μπορούσε το punto να την ακολουθήσει. Όπως μια όμορφη γυναίκα που περπατάει μπροστά σου και εύχεσαι να συνεχίσει να το κάνει ή ακόμη καλύτερα να συμπίπτουν οι προορισμοί σας.

Παρακολουθούσα τις αλλαγές που οι Ιταλοί της κάναν όσο τα χρόνια περνούσαν, πάντα πετυχημένες. Γερνούσε όμορφα. Το ρετρό εσωτερικό έγινε πιο μοντέρνο με αναφορές όμως πάντα στο παρελθόν βλέπε τα αυτόνομα ταχύμετρο, στροφόμετρο στο ταμπλό, τις θυρολαβές από νίκελ κ.α. Ο εξοπλισμός πιο πλήρης. Οι κινητήρες αναβαθμίσθηκαν σε euro III. To 2003 πέρασε στην πιο όμορφη φάση της. Με τον νέο σχεδιασμό στο μπροστινό της μέρος που θύμιζε snake eyes. Το πίσω μέρος της δεν το χώνεψα εύκολα θεωρώντας στην αρχή μέχρι να το συνηθίσω ότι η αλλαγή έγινε για την αλλαγή.

Ρούφαγα τα test στους 4 τροχούς όταν την οδηγούσαν. Θυμάμαι που γράφτηκε ότι το ESP καταργήθηκε γιατί είναι το μόνο αυτοκίνητο που δεν το χρειάζεται.

Και τα χρόνια περνούσαν και εκεί που ο έρωτας μου για την alfa κινδύνευε να μείνει όπως και οι μεγάλοι έρωτες ανεκπλήρωτος, έφτασε το 2004 όπου σταμάτησα πλέον να είμαι εργένης και δημιούργησα την δικιά μου οικογένεια. Το πιστό Punto δυσκολευόταν να παίξει το ρόλο του μοναδικού αυτοκινήτου της οικογένειας και είχα βάσιμους λόγους να αγοράσω καινούργιο αυτοκίνητο. Αφού ταλαντεύτηκα λίγο ανάμεσα σε αυτήν και σε ένα jeep Cherokee – καθώς ήταν η εποχή της αστακομακαρονάδας – το αποφάσισα στο τέλος της χρονιάς.

Η συμβουλή ενός φίλου ήταν να περιμένω την 159 καθώς το μοντέλο όπου να ναι θα άλλαζε αλλά εγώ δεν είχα μάτια για άλλη και ευτυχώς γιατί οι Ιταλοί αντικατέστησαν το μπιζουδάκι με το αυτοκίνητο του batman που στην αγορά πήγε άπατο. Ισα ίσα που διέκρινα την ευκαιρία να πετύχω καλή έκπτωση που έφτασε τα 3000 €.

Αγοράστηκε λοιπόν η Alfa στα 1800 κ.ε. που ήταν η πιο ισορροπημένη έκδοσή της. Ο πεθερός παραχώρησε τη θέση στάθμευσης στον κήπο και η ασημί άλφα έκτοτε αναπαύεται εκεί κουκουλωμένη με την καλύτερη κουκούλα της αγοράς, αναβαθμίζοντας την γειτονιά, όταν δεν διακοσαρίζουμε μαζί στην εθνική. Γιατί στην Αθήνα αποφεύγω να την κινώ. Και μια κούκλα αν την έχεις στη λάντζα σύντομα θα σπάσει. Για τον κλεινόν άστυ χρησιμοποιούσα το πάντα πιστό punto, που αντικαταστάθηκε στο ρόλο του μουλαριού από ένα yaris το 2010- το τελευταίο πετάρισμά μου ενώ η κρίση έδειχνε απειλητικά τα δόντια της.

Έκτοτε κάναμε μαζί 60.000 χλμ. Όλα καλοτάξιδα. Κάποια μικρο προβληματάκια που παρουσιάστηκαν στην αρχή λύθηκαν στο πλαίσιο της εγγύησης. Ένας λάθος τοποθετημένος σωλήνας απορροής του κλιματιστικού έκανε μούσκεμα το πατάκι του οδηγού και μένα στα πρόθυρα του ηρεμιστικού μέχρι να βρω τη βλάβη. Ένας συμπλέκτης που αλλάχτηκε στα 20.000 χλμ. Η ταπετσαρία της οροφής που ξαφνικά μαύρισε – όχι από το κακό της  - αλλάχτηκε επίσης. Το ταμπλό που έτριζε και ενώ η εδώ αντιπροσωπεία ήταν έτοιμη να το κατεβάσει ολόκληρο, ένα παλικάρι στο Τρίκαλα έσφιξε τη βίδα του καπακιού των ασφαλειών και ως δια μαγείας η alfa έγινε πιο αθόρυβη από Merc.

Ήμουν όμως συνειδητοποιημένος. Ήξερα τι έπαιρνα. Και είχα αποφασίσει να μην είμαι μίζερος μαζί της. Άλλωστε στο δρόμο όπως είχε πει και ένας φίλος σε κάνει να αισθάνεσαι βασιλιάς. Ο ίδιος βέβαια οδηγούσε μια 33 εικοσαετίας που 2 φορές είχε κάψει κινητήρα από διαρροή λαδιού και τα περισσότερα παρελκόμενα κρατιόντουσαν με σύρματα, αλλά είχε δίκιο.

Διανύουμε πλέον τον 8^ο χρόνο κοινής μας ζωής. Τα τελευταία χρόνια και για διάφορους λόγους δεν έκανα πάνω από 5.000 χλμ το χρόνο μαζί της. Άσε που το yaris πέρα από τις αστικές παίρνει πλέον σεβαστό μερίδιο και από τις υπεραστικές μετακινήσεις καθώς και οικονομικό και πιο εύχρηστο είναι και αρέσει περισσότερο στα πιτσιρίκια έτσι όπως είναι φωτεινό και με 40 θήκες που βάζεις τα πάντα. Άσε που καίει τη μισή βενζίνη.

Στα αυτοκίνητα και στις γυναίκες τα νεώτερα μοντέλα είναι πάντα καλύτερα έγραφε κάποτε το ΚΛΙΚ. Για τα αυτοκίνητα είναι αλήθεια. Κινητήρες που δεν καίνε, δεν ρυπαίνουν, με light turbo που εξασφαλίζουν επιδόσεις από χαμηλούς κυβισμούς και περιορίζουν το κόστος χρήσης που κοπανάνε σε τοίχους και βγαίνεις ατσαλάκωτος – λέμε τώρα.

Η alfa με τα τέλη του 1.8 λίτρου κινητήρα της, την ασφάλειά της και το ετήσιο service θέλει 1000 € το χρόνο ακόμη και ακίνητη. Άσε που οι χώροι και η ευκολία στη χρήση δεν ήταν ποτέ το δυνατό της.

Τι ωφελεί όμως να λες στον Ρομέο ότι η Ιουλιέτα του έχει χοντρούς αστραγάλους? Αυτός κοιτάει μόνο τα μάτια της…