Η πόλη που βρυχάται...

Παρακάτω ένα κειμενάκι που έγραψα ένα ζεστό βράδυ στην Κωνσταντινούπολη σε ένα άπό τα ξενοδοχεία της πλατείας Taxim όπου έμενα στο τελευταίο ταξίδι μου εκεί πριν από ένα περίπου χρόνο . Το θυμήθηκα παρακολουθώντας τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στην πλατεία. Τι θα ακολουθήσει?

 

 

Η πόλη που βρυχάται…

Είναι η δεύτερη φορά που ήρθα στην Πόλη, στην Βασιλεύουσα, στην Κωνσταντινούπολη.

Η πρώτη ήταν το 2009.

Και τότε μου είχαν κάνει εντύπωση τα μεγέθη. Ο πληθυσμός της, η έκταση που καταλαμβάνει, η κίνηση, μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται η Κωνσταντινούπολη.

Αν στο παρελθόν είχα χαρακτηρίσει έτσι την Αθήνα την Μαδρίτη και την Νέα Υόρκη τα παίρνω πίσω.

Εδώ ο χαρακτηρισμός παίρνει την σωστή του διάσταση.

Δεν γράφω το κειμενάκι για να εξυμνήσω τις ομορφιές της και τα μνημεία της.

Η μοναδική της θέση με τον Κεράτιο και το Βόσπορο και τις γέφυρες και το ατέλειωτο πήγαινε έλα των πλοίων και στο βάθος η Αγιά Σοφιά, το Μπλέ Τζαμί, το Τοπ Καπί, και ο πύργος του Γαλατά και οι μιναρέδες που ξεπροβάλουν από παντού…

Οι εικόνες που αντίκρισα από τη γέφυρα του Βοσπόρου δεν πρέπει να έχουν όμοιές τους στον κόσμο – τουλάχιστον σε αυτόν που έχω γνωρίσει.

Άλλος είναι όμως ο λόγος που γράφω απόψε.

Υπάρχει απίστευτος δυναμισμός στην Πόλη του 2012. Μια πόλη μια κοινωνία που βρυχάται και γκαζώνει.

Χιλιάδες οι διαβάτες στο Πέραν και στον πεζόδρομο που καταλήγει στο Γαλατά, πραγματική θάλασσα από κεφάλια. Όποια ώρα και να πας. Η Ερμού παραμονή Χριστουγέννων στις καλές εποχές επί 20 φορές και δεν υπερβάλλω.  Τα εμπορικά καταστήματα συνέχεια ανοικτά. Μέχρι τις 11.00 και 12.00 το βράδυ. Μπαρ και εστιατόρια αμφιβάλω αν κλείνουν. Ψωνίζουν, τρώνε, διασκεδάζουν, κυκλοφορούν. Απίστευτος δυναμισμός. Έκρηξη Ενέργειας.

Χλιδή και πλούτος και επίδειξη στο Νισσάντασι. Εικόνες που θα ζήλευαν πλούσιες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Σε 10 λεπτά είχαν περάσει 3 Ferrari από την Ιpectsi. (Porche BMW, Mercendes ούτε που τις προσέχεις). Όλες οι φίρμες στις βιτρίνες.

Απίστευτη ανοικοδόμηση στην Ασιατική πλευρά. Αν δεν την δεις δεν την πιστεύεις. Δεκάδες ( η μήπως εκατοντάδες) οι ουρανοξύστες και συνεχώς χτίζονται και άλλοι. Χτισμένη σε σχήμα μπούμεραγκ μήκους 130 χλμ άκρη με άκρη. Εμπορικά κέντρα που κάνουν τα δικά μας mall να φαίνονται παιδικά. Επιχωμάτωση σε μήκος 40 χλμ στην Ασιατική ακτή. Με πάρκα, με πράσινο με ποδηλατόδρομους και με όλες τις υποδομές μια σύγχρονης μεγαλούπολης. (Φυσικό αέριο, θέσεις parking, αποχέτευση, αποκομιδή σκουπιδιών – θα την έλεγες και καθαρή πόλη / άθλος για το μέγεθός της, πλήρης αστυνόμευση και κάμερες παντού. Και χιλιόμετρα νέων οδικών αξόνων επιπέδου Αττικής οδού και βάλε, δεν ξέρω και γω πόσους περιφερειακούς δρόμους μέτρησα που και πάλι δεν προλαβαίνουν τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων. Νόμιζα ότι ήξερα από μποτιλιάρισμα. Οι ανερχόμενοι κάτοικοι μένουν Ανατολικά και δουλεύουν στο κέντρο. Παρατήρησα απίστευτο οικοδομικό συγκρότημα με δεκάδες ουρανοξύστες όπου σύμφωνα με τον ξεναγό ο Ερντογάν στέλνει πρώην κατοίκους αυθαιρέτων κτισμάτων που κατεδάφισε και τους χρηματοδοτεί με ευνοϊκά δάνεια.

Όλοι τρέχουν με χίλια. Ένα εργοτάξιο πίσω από ξενοδοχείο δούλευε όλο το βράδυ. Τα εμπορικά καταστήματα ανοικτά μέχρι αργά τις 11.00 το Σάββατο βράδυ στο Πέραν. Όλοι θέλουν να σου πουλήσουν κάτι. Έβρεχε την πρώτη μέρα πούλαγαν οι πλανόδιοι στο δρόμο ομπρέλες. Κρύο το πρωί της επόμενης πούλαγαν μπουφάν «ορίτζιναλ μαιμού lacoste» με 25 ευρώ – το έπαιρνες με 10. Τέτοια πίεση για κατανάλωση μόνο στην Αμερική την ένοιωσα. Και τους είχα για τεμπέληδες.

Σίγουρα οι αντιθέσεις είναι τεράστιες, ο ανειδίκευτος νέος εργαζόμενος των 350 ευρώ και το στέλεχος στη Πολυεθνική των κάποιων χιλιάδων. Και οι αμοιβές ακόμη χαμηλές – χαμηλότερες από Ελλάδα αν και σε λίγο τους φτάνουμε, και σίγουρα όλο αυτό το πράγμα έχει στοιχεία φούσκας. (εύκολος δανεισμός, διαφθορά, τιμές ακινήτων σε άνοδο, κατασκευαστικός οργασμός). Οι εκεί ολιγάρχες είναι κράτος εν κράτει.

Αλλά οι γείτονες παράγουν. Τα πάντα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ρούχα, δερμάτινα, (ψηλότερα μεροκάματα από Κίνα, πιο εύκολη μεταφορά στις αγορές όμως) απίστευτες κατασκευές υποδομών και βέβαια ιδιώτες μαζεύουν τα σκουπίδια και έχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Το 2009 όταν πρωτοήρθα είχα διαφορετικά μυαλά. Διαφορετικό βλέμμα τότε. Λίγο αφ υψηλού. Ο χορτασμένος Έλληνας. Βλέπεις δεν είχα νοιώσει την κρίση που βέβαια σε προσγειώνει ..ανώμαλα συνήθως.

Μου άρεσε και πάλι η Πόλη. Με σοκάρει όμως ο δυναμισμός της. Αναπόφευκτη η σύγκριση. Μια κοινωνία που απογειώνεται εδώ (δεν ξέρω τι γίνεται στα βάθη της Ευρασίας σίγουρα καμία σχέση) μια κοινωνία σε ύφεση, σε σήψη, σε διαρκή παρακμή, σε κατήφορο δίχως τέλος η πατρίδα μου.

Και ο πωλητής στο Grand Pazaar μου την είπε. Ήθελα κάτι ζωγραφισμένα καδράκια.- 200 –300 TL for the rich Italians and Germans but we are neighbors and you have problems, crisis, give me 100. Εγώ δεν απαντούσα και συνέχιζε. My friend your offer, make an offer. Ακόμη περιμένει…

Βλέπω αυτόν τον οργασμό εδώ και διαβάζω στο ιντερνετ για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο τον Τσίπρα, τα ισοδύναμα και τη διαπραγμάτευση και αισθάνομαι ελάχιστος στον τραγικό αυτοκτονικό μας μικρόκοσμο, αμελητέα ποσότητα και γω και ο χώρος που δουλεύω που μια σιδηροδρομική γραμμή 100 χλμ την παλεύουμε 20 χρόνια.

Ο εκεί Υπουργός Μεταφορών μετράει 3 συνεχόμενες επιτυχημένες θητείες. Εδώ δεν θυμάμαι πόσοι πέρασαν τα τελευταία 3 χρόνια.

Να ταν πριν 10 χρόνια που δεν είχα υποχρεώσεις…

η πλατεία φωτογραφημένη από τον τελευταίο όροφο του 18 όροφου Marmara Taxsim Hotel  το 2009