Ολοι για ένα παραμύθι ζούμε

Τελικά τα κατάφερα και φέτος.

Αν και μέχρι τα μέσα της βδομάδας παιζότανε, τη μια με τα επαγγελματικά που πριν την άδεια όλα πρέπει να κλείσουν – πόσο θα λείψεις τελικά δύο βδομάδες ή μία ? – την άλλη με τις υποχρεώσεις, το χειρουργείο της ανιψιάς 2,5 ετών μωράκι για κήλη, τη νοσηλεία και τα αποτελέσματα της βιοψίας της πεθεράς - ευτυχώς φαίνονται καλά - το καινούργιο αυτοκίνητο του πατέρα – χρόνιος καημός – να το διαλέξετε, να το παραγγείλεις, να του μάθεις τους βασικούς αυτοματισμούς, τις εξετάσεις της μάνας…και μια σειρά μικρότερων «πρέπει» των τελευταίων 3 εβδομάδων – από την αγορά και τοποθέτηση των ανεμιστήρων στο σπίτι μέχρι τον ορθοπεδικό και τον ορθοδοντικό των παιδιών - τελικά ναι, τα κατάφερα και έφυγα.

Το τελευταίο μήνα ζούσα σε ρυθμούς πυροβολημένους. Κοιμόμουν 4 με 5 ώρες. Υποσιτιζόμουν ως συνήθως. Το μοναδικό γεύμα/δείπνο? της ημέρας στις 8.00 το βράδυ στην καλύτερη περίπτωση. Προέκυψε και κείνη η επαγγελματική αρπαχτή με τις αξιολογήσεις των ΜΜΕ που έκανα την νύχτα μέρα και ένα Σαββατοκύριακο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τι να κάνω να το αφήσω μέρες που είναι? Από εκεί την άρπαξα  - είχαν τον κλιματισμό στο φουλ – και εδώ και 2 εβδομάδες βήχω.

Και που έβρισκα κουράγιο? Περίμενα τις διακοπές, περίμενα τις 20 του μήνα. Να έρθει εκείνο το Σάββατο το πρωί που θα φορτώσω μπαγκάζια και πιτσιρίκια και θα ξεκινήσω. Θα οδηγήσω 700 χιλιόμετρα με ένα yaris, θα φτάσω Σάββατο βράδυ στα πρόθυρα κατάρρευσης…

Παράξενο δεν είναι?

Ακόμα και αν πήγαινα σε μέρη παραδεισένια – που δεν είναι – ήταν τελικά η σκέψη και μόνο αυτή και η προσμονή της μιας βδομάδας διακοπών από την οποία κρατιόμουνα.

Όλοι για μια «παραμύθα» ζούμε, έλεγε ένας φίλος παλιά και δεν είχε άδικο.

Και τώρα που έφτασα.?

Πέρασα μια μέρα στη θάλασσα που ήταν ανακατεμένη σήμερα – καμιά σχέση με την περσινή εικόνα που θυμάμαι. Το ξενοδοχείο έκανε στροφή στον μαζικό εξ ανατολών τουρισμό και κατέβασε την ποιότητα στις υπηρεσίες. Ο κάναβος με τις ομπρέλες στην παραλία πύκνωσε για να εξυπηρετήσει όσο το δυνατό περισσότερους. Αύριο 3^η μέρα το meteo προμηνύει καταιγίδες. Τα πιτσιρίκια τα έχει πιάσει ντελίριο δεν μαζεύονται με τίποτα. Το βιβλίο του Μπουραντά που πήρα στην παραλία το διέκοψα στην εισαγωγή γιατί το μεγάλο ήθελε τουαλέτα. Με την σύζυγο ανέβηκε λίγο η ένταση καθότι δύο 24ώρα συνέχεια μαζί δεν μας συμβαίνει και συχνά. Η ώρα είναι περασμένες 12 και εδώ και μισή ώρα που κοιμήθηκαν οι υπόλοιποι ένιωσα κάπως και με το γράψιμο να χαλαρώνω..

Μπορεί να γκρινιάζω αλλά το ξέρω ότι είμαι από τους τυχερούς. Πολλοί συνάνθρωποί μου δεν έχουν την δυνατότητα διακοπών, ούτε έχουν αυτά που έχω..

Σκέφτομαι όμως πόσες φορές η προσμονή ή η ανάμνηση έστω λίγων στιγμών ευτυχίας και χαλάρωσης αποτελεί κίνητρο και αρκεί για να μας δώσει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε.

Το κλείνω όμως τώρα. Η ώρα κοντεύει 1.00 και αύριο πρωί σηκωνόμαστε νωρίς να αδράξουμε τη μέρα. Άσε που μετά τις 10.00 θα αρχίσουν και τα τηλέφωνα απ το γραφείο – Δευτέρα γαρ…