Η συνήθεια της Δευτέρας

Εδώ και 2 -3 χρόνια έχω αποκτήσει μια ευχάριστη συνήθεια. Κάθε Δευτέρα απόγευμα μετά το γραφείο πηγαίνω στο Κολέγιο Ψυχικού και εκεί στο κλειστό γυμναστήριο του κολεγίου παίζω με κάτι φίλους μπάσκετ. Από τότε που με θυμάμαι στην ενήλικη ζωή μου το μπάσκετ μου πρόσφερε παρέα (και μερικούς καραμπινάτους τραυματισμούς). Στα χρόνια μου τα φοιτητικά στη Θεσσαλονίκη στο Ποσειδώνειο - τεράστιο και με προβολείς !! - απίστευτα πράγματα για μένα τον έφηβο επαρχιώτη, ως άνεργος μετά το στρατό στη γενέθλια πόλη μου ήταν οι μόνες ώρες που ξεχνιούμουν από το άγχος της επαγγελματικής αποκατάστασης, στο Βόλο στην πρώτη μου σοβαρή δουλειά, στην Αθήνα έπειτα, πρώτα στα Πατήσια και μετά στις Τζιτζιφιές, πάντα από τα πρώτα πράγματα που τσέκαρα ήταν το κοντινότερο αθλητικό κέντρο. Δεν ήμουν ποτέ κανένα ταλέντο. Οι πραγματικές - στο πλαίσιο μια ομάδας - προπονήσεις μου μετριούνται στα δάκτυλα των 2 χεριών κάπου εκεί στα 15 μου χρόνια. Αλλωστε για μένα αθλητισμός είναι το fun. Και η συχνότητα των παιχνιδιών μπορεί να ποικίλλει από 2-3 την εβδομάδα μέχρι 2-3 φορές το χρόνο όλα αυτά τα χρόνια. Και 9 στις 10 φορές πήγαινα χωρίς παρέα. Παρέα έβρισκα εκεί. Ηταν όμως πάντα η απαντοχή μου, η τουλάχιστον μια από αυτές. Οταν τα πράγματα σκουραίναν, οταν ήθελα να ξεχαστώ, όταν δεν είχα τι άλλο να κάνω ή όταν ήθελα να ξανανιώσω πιτσιρικάς πήγαινα στο κοντινότερο γήπεδο. Θυμάμαι τη μέρα που ορκίστηκα και πήρα το δίπλωμα στο Πολυτεχνείο, το απόγευμα δώρισα στον εαυτό μου την 1η μου επώνυμη μπάλα μια adidas streetball. Εσκασε μετά από χρόνια όταν τη φούσκωνα σε ένα βενζινάδικο στην Αγίας Λαύρας, ένα καταθλιπτικό χειμωνιάτικο απόγευμα. Και η γυναίκα μου στα γενεθλιά μου πριν παντρευτούμε μια μπάλα μπάσκετ μου έκανε δώρο. Αυτή τη χάσαμε στο γυρισμό μας από καλοκαιρινές διακοπές. Δεν είμαι πια μικρός. Εχω καβατζάρει για τα καλά τα 40. Και από τραυματισμούς έχω αρκετούς. Ενα τροχαίο το 94 που άφησε ενθύμια κάμποσες βίδες στην ποδοκνημική. Γύρω στα 30 μου κάμποσες προπονήσεις στο aikido μου δημιούργησαν βουβωνοκήλη και εγχειρίστηκα. Μια λάθος εκτελεσμένη άσκηση στο γυμναστήριο μου προξένησε μια κήλη στο μεσοσπονδήλιο δίσκο, που με κράτησε στο κρεβάτι 2 μήνες προ 4 ετίας. Οταν όμως προέκυψε η ευκαιρία πριν 3 χρόνια η καρδιά μου πετάρισε. Μια καλή παρέα φίλων, γυμναστήριο κλειστό, καθαρά αποδυτήρια... Κι αυτά τα τρία χρόνια, τα είχαμε τα θεματάκια μας.. Στο 1ο κιόλας παιχνίδι, ένας απίστευτα ατσούμπαλος τύπος έπεσε στη πλάτη μου και ένας σπόνδυλος ψηλά στο λαιμό ταρακουνήθηκε έντονα (τη βγάλαμε την ακτινογραφία μας), ένα διάστρεμα 2ου βαθμού πέρυσι την άνοιξη και ενώ ήμουν σε φουλ φόρμα μου τελείωσε πρόωρα τη σεζόν, ενώ και τώρα που γράφω το μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού έχει ένα σοβαρό διάστρεμα.. Οταν έρχεται όμως η Κυριακή το βράδυ, που όλα είναι λίγο πολύ μουντά και το ΣΚ τελείωσε, αυτό που απαλύνει τη μουντάδα και τη Δευτεριάτικη μαυρίλα που έρχεται, είναι η στιγμή που αφού έχω διαλέξει τα ρούχα της επόμενης μέρας και ετοιμάσει την τσάντα του γραφείου, ανοίγω εκείνη την παλιά POLO που έχω από τα χρόνια τα φοιτητικά και βάζω μέσα τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια.. Και όταν το μυαλό ανοίγοντας την ατζέντα προβάλει τις Δευτεριάτικες εκκρεμότητες και βάζει προτεραιότητες, σκεφτεται και τη στιγμή που θα μπω στο γήπεδο το απόγευμα και θα νιώσω τη χαρά του παιχνιδιού.. Και αυτό όσο και αν μεγάλωσα δεν αλλάζει..