Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Την οσμίστηκε την κρίση...

Προχτές βρέθηκα στα Χανιά για το έργο του Αεροδρομίου.
Ενας νεαρός που ανέλαβε να μας πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο θέλοντας να μας πει ότι οσμίστηκε την κρίση μας είπε τα παρακάτω:

“Πριν από χρόνια δούλευα στη νύχτα, εκεί λοιπόν που πριν χρόνια σε ένα τραπέζι 3 άνδρες πέρνανε 3 μπουκάλια, αρχίσανε και την επόμενη χρονιά και πέρνανε 2 ή και 1 μπουκάλι  και μετά πέρναν από ένα ή δύο ποτά, εκεί λοιπόν κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά”


Λεβεντιά το θέμα ήταν να καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά όταν 3 άνθρωποι πληρώνανε και πίνανε 3 μπουκάλια…

Και μια φωτό από Χανιά


SUMMERTIME - THE SONG

Και αυτό το τραγούδι το πρωτοάκουσα στα 20 και το λατρεύωhttps://www.youtube.com/watch?v=guKoNCQFAFk

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

PERFECT DAY - THE SONG

Ειναι μερικά τραγούδια που θυμάσαι την πρώτη φορά που τα άκουσες και τα ακούς πάντα με την ίδια λαχτάρα.

Το Perfect Day από τον Lou Reed το άκουσα ένα κρύο φθινοπωρινό απόγευμα στο Βόλο πριν 17 χρόνια.

Ημουν στον Η/Υ και δούλευα μια βάση δεδομένων με τις κολλήσεις του αγωγού φυσικού αερίου.

Θυμάμαι ότι σταμάτησα τη δουλειά και για καμιά ώρα κοίταζα το ταβάνι.  

Το βάζω εδώ να ακούω συχνότερα

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

A bad week end

I decided earlier today to become an english writer. As no one seems to give a shit for my blog in Greek i ll practice my ability in english and who knows perhaps my luck will change.
Tonight i am going to describe an unusual week end i had almost two years ago. It was not only unusual but a week end of a really bad luck.
On Friday afternoon i left the office at 17.00 o’clock. The program was to spend two days with my family at Kalamos village where parents of my wife own a small - but with a great view - property.
At about 18.30 and after half an hour of necessary packaging the devoted yaris was ready to go. According to the time schedule at about 19.30 i supposed to enjoy my coffee  at the balcony staring at the sea. But as soon as we took the high way the traffic was so heavy that our velocity followed almost to 20 km  per hour. Spending almost one hour at this rate  with my two lovely daughters at the age of 7 and 3 accordingly getting tired traveling  with a small car full of things the trip was not so pleasant. 
We arrived at the village at about 21.00 o clock. The first impression was not good as it was late September and the dark was heavy. Further more no one was at the properties near our house and all lights were off. Besides the only lamp on the street was out of order and the three females of the family became anxious.
But the worst thing of all was that when we tried to get out of the car and enter the house my wife realized that she had forgotten the keys back to Athens.
Although i had some immediate ideas of committed a murder or getting an instant divorce as proper actions i acted as a manager understanding that there were no use, so i proposed to the rest of the family to go down to the village (the property lies on a hill) and eat some pitsa
After all the above at about 22.00 we were eating pasta and souvlaki and drinking beer at Mariana’s place. 
Later in the evening we took the way back to Athens were we arrive at about 01.00 o’clock in the morning tired and we went forward to our beds.
The next day - Saturday morning - was so hot that all the girls, my wife (yes the one who forgot the keys) including were starting to beg leaving Athens. Athens was an empty city, and as history tells no man can fail to fulfill woman expectations when they beg for something.  
At about 11.00 o clock in the morning we arrived at Kalamos village again. No delays during the 1 hour trip this time. We opened the house, we carried baggages inside, we bring the arm chairs to the veranda.  
My wife began cooking. First surprise, that the electric ….  was working at almost half the necessary electric power. Second surprise, water flow was limited and after some time we had almost zero float.
At about 14.00 the most surprising  event. 500 meters away at the next hill a fire appeared in the middle of a beautiful forest. 10 minutes later a second one about 50 meters upper than the first  and then a third fire 50 meters above.
At 15.00 a helicopter began throwing water at the fires and later 2 yellow airplanes trying to help throwing water also.
We spent some time watching  as it was the first time for us looking at such an effort happened so near but soon we thought it was not wise standing there and probably we had better going for dinner at the village.
It   was that moment when i tried to pick up a magazine from the floor that i felt a pain lower in  my back at my waist, that i just went to the nearest bed and lied down.
The pain was severe and my fear of the fire and my little girl cry made it terrible. Another restriction was that my wife was not able to drive. So there were no possibility for us to move. I took some medicine at once but i had to wait for some hours for a positive effect. So we call the cavalry. My wife’s parents in our occasion. They arrive in the afternoon with a fiend from the neighborhood to drive my car.
I got up with a lot of help and it was painful. We all arrived back in Athens in the evening. I stayed in bed for a week taking any kind of pills.

It was really a bad week end. 

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Η συνήθεια της Δευτέρας

Εδώ και 2 -3 χρόνια έχω αποκτήσει μια ευχάριστη συνήθεια. Κάθε Δευτέρα απόγευμα μετά το γραφείο πηγαίνω στο Κολέγιο Ψυχικού και εκεί στο κλειστό γυμναστήριο του κολεγίου παίζω με κάτι φίλους μπάσκετ. Από τότε που με θυμάμαι στην ενήλικη ζωή μου το μπάσκετ μου πρόσφερε παρέα (και μερικούς καραμπινάτους τραυματισμούς). Στα χρόνια μου τα φοιτητικά στη Θεσσαλονίκη στο Ποσειδώνειο - τεράστιο και με προβολείς !! - απίστευτα πράγματα για μένα τον έφηβο επαρχιώτη, ως άνεργος μετά το στρατό στη γενέθλια πόλη μου ήταν οι μόνες ώρες που ξεχνιούμουν από το άγχος της επαγγελματικής αποκατάστασης, στο Βόλο στην πρώτη μου σοβαρή δουλειά, στην Αθήνα έπειτα, πρώτα στα Πατήσια και μετά στις Τζιτζιφιές, πάντα από τα πρώτα πράγματα που τσέκαρα ήταν το κοντινότερο αθλητικό κέντρο. Δεν ήμουν ποτέ κανένα ταλέντο. Οι πραγματικές - στο πλαίσιο μια ομάδας - προπονήσεις μου μετριούνται στα δάκτυλα των 2 χεριών κάπου εκεί στα 15 μου χρόνια. Αλλωστε για μένα αθλητισμός είναι το fun. Και η συχνότητα των παιχνιδιών μπορεί να ποικίλλει από 2-3 την εβδομάδα μέχρι 2-3 φορές το χρόνο όλα αυτά τα χρόνια. Και 9 στις 10 φορές πήγαινα χωρίς παρέα. Παρέα έβρισκα εκεί. Ηταν όμως πάντα η απαντοχή μου, η τουλάχιστον μια από αυτές. Οταν τα πράγματα σκουραίναν, οταν ήθελα να ξεχαστώ, όταν δεν είχα τι άλλο να κάνω ή όταν ήθελα να ξανανιώσω πιτσιρικάς πήγαινα στο κοντινότερο γήπεδο. Θυμάμαι τη μέρα που ορκίστηκα και πήρα το δίπλωμα στο Πολυτεχνείο, το απόγευμα δώρισα στον εαυτό μου την 1η μου επώνυμη μπάλα μια adidas streetball. Εσκασε μετά από χρόνια όταν τη φούσκωνα σε ένα βενζινάδικο στην Αγίας Λαύρας, ένα καταθλιπτικό χειμωνιάτικο απόγευμα. Και η γυναίκα μου στα γενεθλιά μου πριν παντρευτούμε μια μπάλα μπάσκετ μου έκανε δώρο. Αυτή τη χάσαμε στο γυρισμό μας από καλοκαιρινές διακοπές. Δεν είμαι πια μικρός. Εχω καβατζάρει για τα καλά τα 40. Και από τραυματισμούς έχω αρκετούς. Ενα τροχαίο το 94 που άφησε ενθύμια κάμποσες βίδες στην ποδοκνημική. Γύρω στα 30 μου κάμποσες προπονήσεις στο aikido μου δημιούργησαν βουβωνοκήλη και εγχειρίστηκα. Μια λάθος εκτελεσμένη άσκηση στο γυμναστήριο μου προξένησε μια κήλη στο μεσοσπονδήλιο δίσκο, που με κράτησε στο κρεβάτι 2 μήνες προ 4 ετίας. Οταν όμως προέκυψε η ευκαιρία πριν 3 χρόνια η καρδιά μου πετάρισε. Μια καλή παρέα φίλων, γυμναστήριο κλειστό, καθαρά αποδυτήρια... Κι αυτά τα τρία χρόνια, τα είχαμε τα θεματάκια μας.. Στο 1ο κιόλας παιχνίδι, ένας απίστευτα ατσούμπαλος τύπος έπεσε στη πλάτη μου και ένας σπόνδυλος ψηλά στο λαιμό ταρακουνήθηκε έντονα (τη βγάλαμε την ακτινογραφία μας), ένα διάστρεμα 2ου βαθμού πέρυσι την άνοιξη και ενώ ήμουν σε φουλ φόρμα μου τελείωσε πρόωρα τη σεζόν, ενώ και τώρα που γράφω το μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού έχει ένα σοβαρό διάστρεμα.. Οταν έρχεται όμως η Κυριακή το βράδυ, που όλα είναι λίγο πολύ μουντά και το ΣΚ τελείωσε, αυτό που απαλύνει τη μουντάδα και τη Δευτεριάτικη μαυρίλα που έρχεται, είναι η στιγμή που αφού έχω διαλέξει τα ρούχα της επόμενης μέρας και ετοιμάσει την τσάντα του γραφείου, ανοίγω εκείνη την παλιά POLO που έχω από τα χρόνια τα φοιτητικά και βάζω μέσα τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια.. Και όταν το μυαλό ανοίγοντας την ατζέντα προβάλει τις Δευτεριάτικες εκκρεμότητες και βάζει προτεραιότητες, σκεφτεται και τη στιγμή που θα μπω στο γήπεδο το απόγευμα και θα νιώσω τη χαρά του παιχνιδιού.. Και αυτό όσο και αν μεγάλωσα δεν αλλάζει..

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Τι έφερε ο Αγιος Βασίλης ?

Τι έφερε ο Αγιος Βασίλης? Στο σπίτι μου βασικά δύο πράγματα. Το 1ο είναι ένας νέος η/υ. Η μάλλον κάτι που έχει στοιχεία και φορητού υπολογιστή και tablet και τις δυνατότητες ενός καλού επιτραπέζιου συστήματος. Ας τα παρουμε από την αρχή. Αρχές του Δεκέμβρη μήνα είχα την τύχη να παρεβρεθώ σε ένα συνέδριο στις Βρυξέλλες της OLAF για την απάτη. Δίπλα μου μια πιτσιρίκα - ούτε 30 χρονων - είχε στα χέρια της ένα mac book air. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που δούλευε. Κράταγε σημειώσεις, σερφαρε στο internet, google -άριζε όποια άγνωστη έννοια σε χρόνο dt, έβρισκε τις άγνωστες λέξεις στο λεξιλόγιο και ταυτόχρονα τσεκαρε το facebook για προσωπικά μυνήματα. Οσες ώρες είμασταν εκεί - και είμαστε ένα γεμάτο οχτάωρο - δεν είδα να αγχώνεται για μπαταρία ή να κουράζεται κρατώντας το. Μία από τις Κυριακές πριν τις γιορτές που τα καταστήματα ήταν ανοιχτά μπήκα στο public και το περιεργάστηκα από κοντά. Από την άλλη έψαχνα εδώ και χρόνια τρόπο να αντικαταστήσω την κλασσική ατζέντα που με συντροφεύει από το 1996 στα επαγγελματικά μου. Ηρθε το πράγμα και κούμπωσε. Βρήκα και μια καλή προσφορά σε πολλές άτοκες δόσεις και να το 1ο δώρο που με συντροφεύει από την παραμονή των Χριστουγέννων. Το 2ο είναι ο Πυθαγόρας. Ο Πυθαγόρας είναι παπαγάλος. Οι μικρές ψήσανε τη μάνα τους να τους πάρει κατοικίδιο. Εγώ ήμουν ούτως ή άλλως πολύ απασχολημένος στις μέρες των γιορτών και έτσι όλο το πράγμα έγινε ερήμην μου. Ενα από τα απογεύματα που γύρισα στο σπίτι μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, διαπίστωσα ότι ότι δεν είμαι ο μόνος αρσενικός στην οικογένεια. Υπάρχει πλέον και ο Πυθαγόρας, ο οποίος διαμενει στο καθιστικό μας. Το πρώτο του κλουβί διαπιστώσαμε ότι ήταν μικρό και τον καταπίεζε. Αγοράστηκε ένα δεύτερο και ο Πυθαγορας - που στην αρχή μας κοίταζε αμίλητος και ακίνητος ως κότα - ξεθάρεψε και είτε πεταρίζει από την μία στην άλλη γωνία του ευρύχωρου κλουβιού του, είτε - όταν έχει οίστρο - τιτιβίζει. Και του χρόνου..